KATOLICKIE FORUM - Wirtualny klasztor PÓJDŹ ZA MNĄ !

exe

Do napisania tegoż postu "natchnęły" mnie, a raczej "przymusiły", czytane co jakiś czas informacje od różnych użytkowników na różnych forach, które odwiedzam, jakoby instytucja kościelna była tworem diabła, tworem sztucznym i niepotrzebnym.

Pisałem niedawno już na tym forum, w odpowiedzi na wątpliwość użytkownika, o naturalności procesu formowania się hierarchii i jej cechach rozwojowych - patrząc z poziomu socjologicznego - co nie powinno w efekcie budzić jakiegoś większego zdziwienia.

Tym razem, odniosę się ponownie do tematu instytucji kościelnej, ale od strony sakramentologicznej Idea

Wiemy doskonale, że podstawowym elementem rzeczywistości sakramentalnej, jest już samo zgromadzenie ludzi. Wiadomo, bo to widać, że zgromadzenie ludzi troszczy się o kształtowanie struktur egzystencjalnych, którym pragnie ono nadać kształt Chrystusowy.

Widzimy więc, że zgromadzenie ludzkie - jako instytucja - początek poszczególnych etapów rozwoju struktur wiary Chrystusowej, przyobiera znaki liturgiczne, które okazują się wyrazem tych nowych struktur wiary w człowieku Exclamation

Widzimy więc, że rangę symboli religijnych otrzymują gesty, słowa, ruchy a nawet milczenie. Świat ceremonii, gdzie są odpowiednio dobrane obrzędy jest tym, co nazywa się liturgia sakramentalną. Właśnie owa liturgia sakramentalna jest wyrazem zewnętrznym tych struktur egzystencjalnych, którymi żyje człowiek Exclamation

Stąd instytucja Kościoła, zatwierdzając zgodę na sakramenty święte, wprowadza liturgię sakramentalną nie, jako sztuczną oprawę ceremonii - jak to sugerują protestanci, lecz jako wyraz naturalnego odwzorowania ludzkiej - osobistej struktury wiary, wprost w Kościół. Wszystko to jest zgodne z nauką biblijną o tym, że jesteśmy mistycznymi członkami Kościoła.
Pamiętajmy więc o tym, że liturgia sakramentalna nie jest znakiem wskazującym na coś, co miałoby być poza nią, lecz ściśle wiąże się z tym, co reprezentuje Idea

Do Kościoła są przynoszone dzieci, aby ten jeden, jedyny raz, mogły być włączone do Kościoła, a także w Nim umieramy i dlatego Kościół zdołał wykształcić w sobie takie właśnie instytucje, które odpowiadają ludzkiemu dążeniu do wspólnoty w określonym wymiarze pragnienia Chrystusa.

Bardzo istotne jest spojrzenie "pokoleniowe" na sprawę instytucji. Otóż Kościół nie narzuca hierarchii i nie tworzy ich poza społecznością, lecz bazuje na tym naturalnym dążeniu samych społeczności, aby je tworzyły Exclamation

Tutaj wypada zauważyć więc, że jak i sami członkowie zgromadzenia, przeżywają osobisty rozwój struktur wiary, tak i Kościół przeżywa taki rozwój, związany ze zmianami.
Spójrzmy chociażby na zjawisko petryfikacji, które wywołuje w samym zgromadzeniu niepokój, jeśli nie bunt. Dla przykładu, symbole religijne, ulegając takiej petryfikacji, zaczynają żyć same dla siebie i zaczynają być celem samym w sobie. Objawia się wówczas zjawisko, kiedy to one przesłaniają rzeczywistość, którą pierwotnie miały wyrażać - stają się magią.

Podobnież jest z mową, czynnościami, szatami i z podnoszeniem ich do rangi symboli rzeczywistości Bożej, tworząc z nich nową liturgię sakramentów. Kościół musi docierać z większą szansą odbioru do nowych członków, którzy inaczej, niż niegdyś reagują na świat, który również jest inny.

Nie chodzi bynajmniej o dostosowywanie Ciała, do jego Członka, jednak proces odpetryfikowywania jest naturalnym, jeśli zgromadzenie jest żywe.

Społeczność kościelna ustanowiła instytucje sakramentalne i obudowała je obrzędami liturgicznymi, będącymi odwzorowaniem struktur osobistych , wiary członków Kościoła - jak wspomniałem.

Mamy do czynienia już z sytuacją, oparta na dialektyce fenomenu: wyraz - przekaz. Otóż, gdy człowiek przychodzi do Kościoła, z podjęta decyzja budowania nowej struktury wiary w oparciu o sakramenty, to Kościół czeka na tego człowieka ze swą odpowiednią instytucja sakramentalną, by go wesprzeć, a przecież uprzednio tą strukturę utworzyli członkowie zgromadzenia, do którego sam ten człowiek należy Idea

A więc przyjęta liturgia sakramentalna powoduje zaistnienie w człowieku nadprzyrodzonej rzeczywistości Bożej, której sama ta instytucja jest wyrazem Exclamation

Człowiek uczestniczący w działaniu instytucjonalnym liturgii sakramentalnej, uznaje tę instytucję za wyraz swoich przeżyć. Ta akcja liturgiczna początkowo może być przyjmowana z jakimś oporem, jednak później coraz głębiej wchodzi i zaczyna "przemawiać" tak, że w końcu w człowieku zaczyna się dziać Idea

Jak pamiętamy z nauki o osobie, następuje potem przejście od tego, że w człowieku "li tylko coś się dzieje", do tego, że "człowiek działa" .

Instytucja Kościoła, wyrażana chociażby przez instytucje liturgii sakramentalnej jest więc zrośnięta z całokształtem chrześcijańskiego życia członków Kościoła i nie ma natury aktu z zaskoczenia.