KATOLICKIE FORUM - Wirtualny klasztor PÓJDŹ ZA MNĄ !

exe

W dzisiejszych czasach obserwujemy zanik oznak posłuszeństwa. Niepokojące to zjawisko i choć znane jest ludzkości od samego jej początku, to obecnie wydaje się okazywać na skalę masową.

W miejsce posłuszeństwa, wkrada się w ludzką postawę coraz jawniej - żeby nie powiedzieć - coraz bezczelniej - pycha i zatwardziałość serca.

Ludzie coraz powszechniej krytykują Kościół za jego błędy, zrzucając winę na kapłanów, którzy pobłądzili. Tymczasem, nie pamiętają, że najwyższym kapłanem jest Jezus Chrystus - Głowa Mistyczna Kościoła Exclamation

Jak żesz więc można odchodzić od Kościoła, podając za przykład nieposłuszeństwo takiego, a takiego kapłana Question

Ewangelia wprawdzie nie mówi wprost o posłuszeństwie, jako o ustanowionej formie powołania ze strony Pana, jak to ma miejsce w odniesieniu do dziewictwa i wyzbycia się własności , czym posiłkują się wrogowie Kościoła, jednak należy zwrócić uczciwie uwagę na fakt , że Kościół od zawsze uważał trud posłuszeństwa za specjalny sposób pójścia za Chrystusem i ma udział w posłuszeństwie samego Chrystusa względem Ojca :

"Przeto przychodząc na świat, mówi:
Ofiary ani daru nie chciałeś,
aleś Mi utworzył ciało;
6 całopalenia i ofiary za grzech
nie podobały się Tobie.
7 Wtedy rzekłem: Oto idę -
w zwoju księgi napisano o Mnie -
abym spełniał wolę Twoją, Boże." (Hbr 10, 5-7).

"A [nawet] za człowieka sprawiedliwego podejmuje się ktoś umrzeć tylko z największą trudnością. Chociaż może jeszcze za człowieka życzliwego odważyłby się ktoś ponieść śmierć." (Rz 5, 7).

"lecz ogołocił samego siebie,
przyjąwszy postać sługi,
stawszy się podobnym do ludzi." (Flp 2, 7).

Posłuszeństwo nie jest tylko forma prawną, nie jest przykrym obowiązkiem. Posłuszeństwo daje człowiekowi wiele dóbr duchowych, które również można świadczyć innym.

Dobro posłuszeństwa stwarza więź pomiędzy stronami, co implikuje posłuszeństwo Bogu i przełożonemu.

Posłuszeństwo ma ogromny aspekt wychowawczy , który od 2000 lat zachowuje swoją aktualność i wartość. Bycie posłusznym, znaczy być poddanym "szkole służby Pańskiej", przez co człowiek głębiej rozeznaje wolę Bożą i ją wypełnia.

Chwytając za broń posłuszeństwa, wyrzekamy się własnej woli, co ma znaczenie kardynalne w ogołoceniu się dla Chrystusa, który zrezygnował ze swej woli dla Ojca, ze względu na nas:

"ponieważ z nieba zstąpiłem nie po to, aby pełnić swoją wolę, ale wolę Tego, który Mnie posłał." (J 6, 38 ).

Wyrzeczenie się posłuszne swej woli prowadzi do utwierdzania swej powściągliwości od namiętności.

W posłuszeństwie, wyzwalamy się od niebezpieczeństwa egoizmu i daje prawdziwą wolność ducha.

Magnolia · Gość

Współczesny świat kładzie ogromny nacisk na osobistą wolność. Staje się ona wartością najwyższą. W chrześcijaństwie jednak duży nacisk kładzie się też na posłuszeństwo. Jak i czy można pogodzić te dwie wizje .... Czym jest posłuszeństwo w kościele? Czy bycie posłusznym to zaleta czy oznaka słabości?Jak Biblia rozumie zasadę posłuszeństwa ?

exe · Wysłany: Czw 7:21, 06 Mar 2014 Temat postu:

exe

exe

Duśka · Gość

Należy pamiętać o tym , co jednak jest żle rozumiane ,że Bóg nie karze człowieka nigdy , tylko grzech .

TOMASZ-V.A.D · Gość

exe

No i po czasie dodałbym Słowo Boże:
Samuel odrzekł: Czyż milsze są dla Pana całopalenia i ofiary krwawe od posłuszeństwa głosowi Pana? Właśnie, lepsze jest posłuszeństwo od ofiary, uległość - od tłuszczu baranów. (2 Sm 15,22)

exe

I tak to właśnie wygląda katastrofalnie życie każdego, komu wydaje się w jego przemądrzałości, że jego wiedza na temata uzyskania wolności jest wystarczająca, prowadzi do niewoli egipskiej:
"1 Nie ciesz się, Izraelu,
nie krzycz z radości jak inne narody,
bo opuściłeś Boga swego uprawiając nierząd,
umiłowałeś zapłatę nieczystą
na wszystkich klepiskach zbożowych.
2 Klepiska, tłocznie nie dadzą żywności,
moszczu zabraknie.
3 Nie będą oni mieszkać dłużej w ziemi Pańskiej,
Efraim musi wracać do Egiptu -
w Asyrii będą jedli pokarmy nieczyste." (Oz 9, 1-3)

Andy72

Posłuszeństwo tak, tylko że jest ono potwornie trudne!
Ślub posłuszeństwa wydaje mi się trudniejszy nawet od ślubu czystości a nawet od ślubu ubóstwa.
Nawet posłuszeństwo Bogu jest trudne (np. Abraham) a co dopiero grzesznemu człowiekowi.

TOMASZ-V.A.D · Gość

exe

exe

exe

Jaśmina · Gość

Przecież, stąd jest oczywiste ,że drogą ucznia jest droga posłusznego kroczenia za Mistrzem. Nie możemy zapominać ,że celem mojego życia nie jest coś tylko Ktoś.

maly_kwiatek · Gość

Papież Franciszek ma może nietypowe poglądy, natomiast nie zauważyłem, by był w nich nie ewangeliczny lub bluźnierczy jak chcą najczęściej lewaccy oponenci.

Jest podobny do ludzi z ulicy, nad którymi lubi się pochylać z troską pasterską i ludzką.
Niewielu mieliśmy takich Papieży. Tym większy szacunek dla Franciszka.

A posłuszeństwo?
Jednoznacznie reguluje to w wielu aspektach i punktach Kodeks Kanoniczny.

OBOWIĄZKI I PRAWA WSZYSTKICH WIERNYCH

Kan. 212 - § 1. To, co święci pasterze, jako reprezentanci Chrystusa, wyjaśniają jako nauczyciele wiary albo postanawiają jako kierujący Kościołem, wierni, świadomi własnej odpowiedzialności, obowiązani są wypełniać z chrześcijańskim posłuszeństwem.
§ 2. Wierni mają prawo, by przedstawiać pasterzom Kościoła swoje potrzeby, zwłaszcza duchowe, jak również swoje życzenia.
§ 3. Stosownie do posiadanej wiedzy, kompetencji i zdolności, jakie posiadają, przysługuje im prawo, a niekiedy nawet obowiązek wyjawiania swojego zdania świętym pasterzom w sprawach dotyczących dobra Kościoła, oraz - zachowując nienaruszalność wiary i obyczajów, szacunek wobec pasterzy, biorąc pod uwagę wspólny pożytek i godność osoby - podawania go do wiadomości innym wiernym.

Kan. 218 - Ci którzy zajmują się świętymi naukami, korzystają ze słusznej wolności poszukiwania, jak również roztropnego wypowiadania swojego zdania w sprawach, w których są specjalistami, z zachowaniem jednak posłuszeństwa należnego Nauczycielskiemu Urzędowi Kościoła.

ŚWIĘCI SZAFARZE CZYLI DUCHOWNI

Kan. 273 - Duchowni mają szczególny obowiązek okazywania szacunku i posłuszeństwa Papieżowi oraz każdy własnemu ordynariuszowi.

NORMY WSPÓLNE WSZYSTKIM INSTYTUTOM ŻYCIA KONSEKROWANEGO

Kan. 573 - § 1. Życie konsekrowane przez profesję rad ewangelicznych jest trwałą formą życia, w której wierni pod działaniem Ducha Świętego naśladując dokładniej Chrystusa, oddają się całkowicie umiłowanemu nade wszystko Bogu, ażeby - poświęceni z nowego i szczególnego tytułu dla chwały Boga, budowania Kościoła i zbawienia świata -
osiągnąć doskonałą miłość w służbie Królestwa Bożego i, stawszy się w Kościele wyraźnym znakiem, zapowiadać niebieską chwałę. § 2. Tę właśnie formę życia w instytutach życia konsekrowanego, kanonicznie erygowanych przez kompetentną władzę Kościoła, podejmują w sposób wolny ci wierni, którzy przez śluby lub inne zobowiązania, zgodnie z przepisami własnych instytutów, zobowiązują się do zachowania ewangelicznych rad czystości, ubóstwa i posłuszeństwa oraz przez miłość, do której prowadzą, łączą się w sposób szczególny z Kościołem i jego tajemnicą.

Kan. 590 - § 1. Ponieważ instytuty życia konsekrowanego są w sposób specjalny poświęcone na służbę Bogu i całemu Kościołowi, stąd ze szczególnej racji podlegają najwyższej władzy kościelnej.
§ 2. Każdy członek obowiązany jest okazywać uległość Papieżowi jako swemu najwyższemu przełożonemu, również z racji świętych więzów posłuszeństwa.

Kan. 598 - § 1. Każdy instytut mając na uwadze własny charakter i cele powinien określić w swoich konstytucjach sposób realizowania rad ewangelicznych czystości, ubóstwa i posłuszeństwa, zgodnie z własnym sposobem życia.

Kan. 601 - Ewangeliczna rada posłuszeństwa, podejmowana w duchu wiary i miłości do naśladowania Chrystusa posłusznego aż do śmierci, zobowiązuje do podporządkowania własnej woli prawowitym przełożonym, zastępującym Boga, gdy wydają polecenia zgodnie z własnymi konstytucjami.

INSTYTUTY ZAKONNE

Kan. 618 - Przełożeni otrzymaną od Boga przez posługę Kościoła władzę powinni wykonywać w duchu służby. Nastawieni więc na przyjmowanie woli Bożej, w wykonywaniu swej posługi mają kierować podwładnymi jako synami Bożymi i odnosząc się z szacunkiem do ich ludzkiej godności mają popierać dobrowolne posłuszeństwo. Winni też chętnie ich wysłuchiwać i popierać wspólną inicjatywę mającą na uwadze dobro instytutu i Kościoła. Zawsze jednak zachowują władzę w zakresie podejmowania rozstrzygnięć i wydawania poleceń.

APOSTOLSTWO INSTYTUTÓW

Kan. 678 - § 1. W sprawach, które dotyczą duszpasterstwa, publicznego wykonywania kultu Bożego oraz innych dzieł apostolskich, zakonnicy podlegają władzy biskupów, którym winni okazać uległe posłuszeństwo i szacunek.

WYDALANIE CZŁONKÓW

Kan. 696 - § 1. Członek może być wydalony także z innych przyczyn, jeśli są poważne, zewnętrzne, poczytalne i prawnie potwierdzone, jakimi są: habitualne zaniedbywanie obowiązków życia konsekrowanego; powtarzające się naruszanie świętych więzów; uporczywe nieposłuszeństwo prawnym nakazom przełożonych w poważnej materii; wielkie zgorszenie powstałe wskutek zawinionego zachowania się członka; uporczywe podtrzymywanie lub rozpowszechnianie poglądów potępionych przez Nauczycielski Urząd Kościoła; publiczne przyjęcie ideologii przepojonych materializmem lub ateizmem; bezprawna nieobecność, o której mowa w kan. 665, § 2, trwająca pół roku; inne podobne poważne przyczyny, określone ewentualnie własnym prawem instytutu.

ZAKONNICY WYNIESIENI DO GODNOŚCI BISKUPIEJ

Kan. 705 - Zakonnik wyniesiony do godności biskupiej pozostaje członkiem swojego instytutu, lecz na mocy ślubu posłuszeństwa podlega jedynie Biskupowi Rzymskiemu. Jest też zwolniony z tych obowiązków, których według jego roztropnego uznania nie można pogodzić z jego stanem życia.

NAUCZYCIELSKIE ZADANIE KOŚCIOŁA

Kan. 752 - Wprawdzie nie akt wiary, niemniej jednak religijne posłuszeństwo rozumu i woli należy okazywać nauce, którą głosi Papież lub Kolegium Biskupów w sprawach wiary i obyczajów, gdy sprawują autentyczne nauczanie, chociaż nie zamierzają przedstawić jej w sposób definitywny. Stąd wierni powinni starać się unikać wszystkiego, co się z tą nauką nie zgadza.

Kan. 753 - Chociaż biskupi, pozostający we wspólnocie z głową Kolegium i członkami, czy to pojedynczy, czy też zebrani na Konferencjach Episkopatu lub na synodach partykularnych nie posiadają nieomylności w nauczaniu, są jednak w odniesieniu do wiernych powierzonych ich trosce autentycznymi nauczycielami i mistrzami wiary. Temu autentycznemu przepowiadaniu swoich biskupów wierni obowiązani są okazać religijne posłuszeństwo.

PRZESTĘPSTWA PRZECIWKO WŁADZY KOŚCIELNEJ I WOLNOŚCI KOŚCIOŁA

Kan. 1371 - Powinien być sprawiedliwie ukarany: 1 kto poza wypadkiem, o którym w kan. 1364, § 1, głosi naukę potępioną przez Biskupa Rzymskiego lub przez sobór powszechny, bądź z uporem odrzuca naukę, o której
w kan. 752, i nie odwołuje tego mimo upomnienia ze strony Stolicy Apostolskiej lub ordynariusza; 2 kto w inny sposób okazuje nieposłuszeństwo Stolicy Apostolskiej, ordynariuszowi lub przełożonemu, którzy zgodnie z prawem coś nakazują lub czegoś zakazują, i po upomnieniu trwa w nieposłuszeństwie.

Kan. 1373 - Kto publicznie wzbudza niechęć lub nienawiść podwładnych względem Stolicy Apostolskiej lub ordynariusza z powodu jakiegoś aktu władzy lub posługi kościelnej albo prowokuje podwładnych do nieposłuszeństwa wobec nich, winien być ukarany interdyktem lub innymi sprawiedliwymi karami.

OSOBY, KTÓRE DOPUSZCZA SIĘ DO AULI, ORAZ SPOSÓB SPORZĄDZANIA I PRZECHOWYWANIA AKT

Kan. 1470 - § 1. Jeśli ustawa partykularna inaczej nie zastrzega, podczas sprawy toczącej się wobec trybunału, w auli mogą znajdować się tylko ci, których ustawa lub sędzia uznają za koniecznych do prowadzenia procesu.
§ 2. Sędzia może przywołać do porządku odpowiednimi karami każdego obecnego na rozprawie, kto poważnie uchybił szacunkowi i posłuszeństwu, które się należą trybunałowi; adwokatów zaś i pełnomocników może nawet zawiesić w wykonywaniu urzędu w trybunałach kościelnych.

Warto podkreślić, że Kodeks Prawa pieczołowicie zabezpiecza sytuacje, w których przełożeni postępują niezgodnie z Konstytucjami i Prawem. Nie ma takich regulacji tylko co do Papieża, bowiem Jego Przełożonym jest Jezus Chrystus a nie władza ziemska.

exe

Bardzo pożyteczny jest ten wyciąg przepisów z KPK i zarazem bardzo klarownie dobrany względem tematu o posłuszeństwie.

Przychodzi mi tedy do głowy znów skojarzenie z podejściem św. Benedykta z Nursji do kandydata zgłaszającego się do monasteru, na którego nie patrzy przede wszystkim jak na kogoś, kto wnosi pewne wartości, aby je wydoskonalić (chociaż i ten aspekt nie jest nieobecny), ale przede wszystkim widzi w nim grzesznika, który szuka powrotu do Ojca z wygnania, którego sam, stał się przyczyną:

„abyś przez trud posłuszeństwa powrócił do Tego, od którego odszedłeś przez gnuśność nieposłuszeństwa” (Reguła św. Benedykta, Prolog 2)

meteos24

ABRAHAM45

uel

W tej maksymie człowiekiem jestem, więc nic, co ludzkie nie jest mi obce jest wielkie kłamstwo. Bo używa się tej maksymy do tego aby to co nieludzkie, obrzydliwe, okropne nazwać ludzkim . A drugie kłamstwo, to takie że nie wystarczy się urodzić człowiekiem, aby nim być . Tej maksymy jakoś nie odnosi się do dobrych rzeczy. A to stwierdzenie jest akceptacją zła : to co nieludzkie nie jest mi obce , więc mi jet bliskie, a skoro jest bliskie, to nic złego w tym nie ma bo przecież ludzkie wykonywane przez człowieka taka wolność równość i braterstwo...

ABRAHAM45

Dokładnie tak Uelu. Nie wystarczy się urodzic by byc człowiekiem,chociaż do człowieka możemy być podobni,ale trzeba pokazać swoim życiem,postępowaniem że tym człowiekiem rzeczywiście jesteśmy. Bóg daje życie człowiekowi, ale jak długo on będzie tym człowiekiem-nie wiadomo. Gdy spojrzymy się na aborterów a więc lekarzy ginekologów którzy jako lekarze składają przysięgę że będą ratować życie a nie je odbierać a którzy to dla kasy mordują poczęte dzieci wiedząc że to co w kobiecie się poczęło to jest życie to naprawdę nie jestem w stanie kogoś takiego człowiekiem nazwać. I ktoś może powiedzieć że to też człowiek tylko bardzo grzeszny,który jeszcze może się nawrócić. Od razu mówię: życzę mu tego z całego serca i skłaniam każdego do nawrócenia ale dopóki tego nie zrobi i będzie mordował niewinne dzieci jest bardziej bestią niż człowiekiem. Jeśli się nawróci to wtedy wróci do człowieczeństwa.

meteos24

exe

exe

uel

Trudna sprawa z tym posłuszeństwem czasem jest wiele dylematów , zwłaszcza wtedy gdy chodzi o posłuszeństwo komuś kto np stracił wiarę a jest przełożonym . Można być posłusznym takiej osobie ale jednocześnie ma się wrażenie że,się w w braku wiary upodabnia do tej osoby jakby się popierało jej postępowanie . Czy rzeczywiście tak jednak jest ? Skoro założyć że wolna wola jest największym darem , a posłuszeństwo nawet przełożonemu który zdaje się stracił rozum , jest ofiarą z własnej woli, sądu, rozumu pomimo że dla innych staniemy się mimo takiemu posłuszeństwu obiektem szykan z powodu że wygląda to jakbyśmy również zbłądzili to przecież Bóg widzi wnętrze i tą ofiarę a ci wszyscy ludzie być może tracą miłość przez błądzenie przez to że ich domysły w błąd wprowadziły bo przecież inni ludzie nie widzą co się dzieje we wnętrzu. Wydaje mi się że problem jest w tym że mylone mogą być dwa pojęcia, posłuszeństwa przyrodzonego zwyczajnego z posłuszeństwem nadprzyrodzonym. Gdyby patrzeć przez pryzmat posłuszeństwa zwykłego na życie Pana Jezusa to możnaby powiedzież że to było tchórzostwo ,ale gdyby patrzeć przez wiarę jako na posłuszeństwo nadprzyrodzone to Pan Jezus nic nie musiał udawadniać , żadnego pokazu nadprzyrodzoności gdy Go pojmali i ukrzyżowali a to że Pan Jezus był posłuszny swemu Ojcu z miłości i poszedł na ukrzyżowanie i nic spektakularnego się nie działo to było właśnie to posłuszeństwo nadprzyrodzone, które nie przejmowało się własnym cierpieniem i że wielu się odwróci i wyszydzi . A to posłuszeństwo Boga połączone z wielką miłością stało się czymś co ledwo nawet nam wierzącym trudno pojąć, więc łatwo to wszystko zbanalizować i na swój sposób wyjaśnić że to była np naiwność .

Jak analizuje posłuszeństwo Pana Jezusa co mi idzie w bardzo nieudolny sposób, to Pan Jezus głosił królestwo Boże nie zważając że się naraża , głosił w pore i nie w porę, ale jak już Go pojmali to swoimi zewnętrznymi czynami został posłuszny tym którzy go pojmali , nie uciekał , nie szarpał się tylko to przyjął " choć wnętrzem nie dawał się tego wnętrza wyrzec aby uniknąć ukrzyżowania tylko właśnie "słuchał bardziej Ojca niż ludzi". Posłuszeństwo wewnętrzne wydaje się być fundamentalne i właściwsze i można nawet słuchać tych którzy sami źle postępują o ile się ich nie naśladuje skoro Pan Jezus rzekł :

Czyńcie więc i zachowujcie wszystko, co wam polecą, lecz uczynków ich nie naśladujcie. Mówią bowiem, ale sami nie czynią. (Mt 23 3 ).

Tyle było o posłuszeństwie, ale nie chcąc zaczynać nowego tematu dopiszę tu:

WIELKOŚĆ POSŁUSZEŃSTWA
Najwyższą z trzech rad ewangelicznych ubóstwa, czystości i posłuszeństwa jest ta ostatnia, podobnie jak pycha żywota jest sama w sobie nieporządkiem poważniejszym niż pożądliwość ciała i pożądliwość oczu. Pycha, która była grzechem zbuntowanego anioła i pierwszego człowieka, jest przyczyną wszelkich odchyleń, gdyż przez nią odwracamy się od Boga, a polegamy tylko na sobie samych. W tym znaczeniu jest to grzech cięższy niż inne grzechy bardziej wstydliwe, które skłaniają nas ku rzeczom niskim, ale mniej bezpośrednio odwracają od Boga .
S. th., I-a II-ae, q. 5: "Peccata spiritualia sunt maioris culpae quam peccata carnalia... sed peccatum spirituale habet plus de aversione [a Deo], ex qua procedit ratio culpae"

Zimna i twarda pycha, która odmawia przyjęcia słowa Bożego lub okazania mu posłuszeństwa, jest grzechem cięższym niż nieuporządkowane przywiązanie do rozkoszy zmysłowych lub dóbr ziemskich. Dlatego Pan Jezus zwracając się do faryzeuszy zaślepionych przez pychę, powiedział :

Zaprawdę powiadam wam, że celnicy i nierządnice uprzedzą was do królestwa Bożego. Albowiem przyszedł do was Jan drogą sprawiedliwości, a nie uwierzyliście mu: celnicy zaś i nierządnice uwierzyli mu. Wy jednak, widząc to, nawet potem nie opamiętaliście się, aby mu uwierzyć: (Mt 21,31n).

Teoretycznie te rzeczy są znane, ale w praktyce zapomina się o nich. Łatwiej myśleć o jawnych grzechach pochodzących z żądzy cielesnej lub z pożądliwości oczu, a nie uznaje się dostatecznie, jak wielki jest grzech tego, który powiedział : non serviam - nie będę służył.
Grzech ten może być uleczony tylko przez świętą reakcję na drodze posłuszeństwa chrześcijańskiego, pokornego i głębokiego. A jednak wielkość tego posłuszeństwa bywa często zapoznawana, nawet w środowiskach względnie dobrych.

Pewien zakonnik kontemplacyjny pisał : "W naszych czasach traci się często z oczu wartość wewnętrzną profesji zakonnej. Już się nie rozumie, w jaki sposób zwłaszcza wielkie śluby podnoszą od wewnątrz całe życie zakonne. To pojęcie wyższe i głębokie zostaje usuwane, nie znajduje już środowiska , które by je rozumiało. Często zdarzają się tylko myśli powierzchowne i dodatkowe, dotyczące tego centralnego tematu. Wpływ wielkiej teologii średniowiecza już tu nie chwyta. Ten poważny błąd pochodzi od kazuistów, którzy zmaterializowali pojęcie życia zakonnego. Pod pozorem unikania grzechu rozpatrywali wszystko pod kątem negatywnym. Posłuszeństwo zakonne utraciło swoje głębokie znaczenie. Śluby czystości i ubóstwa, których naruszenie zdarza się częściej i podwaja nieraz grzechy śmiertelne, wysunęły się faktycznie na plan pierwszy w wielu podręcznikach. Posłuszeństwo, które jest fundamentem całej budowli, zostało usunięte na plan dalszy, gdyż rzadko się zdarza, by nieposłuszeństwo było grzechem śmiertelnym. W ten sposób odwrócono faktycznie wartości nadprzyrodzone. W wielu środowiskach stało się to przekonaniem powszechnym. Wartość pozytywna, głęboka, ofiary zakonnej przez śluby oraz opanowanie całkowite życia zakonnego i jego działalności przez cnoty religii i posłuszeństwa, by z życia zakonnego uczynić rzecz "uświęconą", znikły z oczu . Odtąd przestaje się już widzieć wartość wewnętrzną życia zakonnego, a niektórzy zauważyli, że ten brak wpływa często na powołania jak "śmiertelna trucizna". Posłuszeństwo stało się już dla wielu tylko "dyscypliną", "zewnętrzną obserwancją zakonną", praktyką, którą można osobiście podnieść wyżej, jeśli się ma serce szlachetne, tak jak żołnierz lub urzędnik może podnieść praktykę swego zawodu lub rzemiosła"

Aby lepiej poznać wartość tej cnoty, rozważmy najpierw, z jakiej niewoli nas wyzwala i jakie są jej owoce duchowe dla zjednoczenia z Bogiem.

Z jakiej niewoli wyzwala nas posłuszeństwo?

Wyzwala nas ono z dwóch rodzajów niewoli : własnego sądu i własnej woli.
Posłuszeństwo Bogu, Jego przedstawicielom duchowym i świeckim, zapewnia rzeczywiście codzienną zgodność naszej woli z wolą Bożą. Wyzwala nas w ten sposób z woli własnej, czyli woli, która nie jest w zgodzie z wolą Bożą, a która przez pychę błądzi działając przeciw prądowi łaski i odmawiając postępowania we właściwym kierunku. Wola własna, określona w ten sposób, jest źródłem wszelkiego grzechu. Dlatego św. Bernard mówi : "Odrzućcie własną wolę, a nie będzie piekła ". Jest ona szczególnie niebezpieczna, gdyż może wszystko zepsuć. Nawet to, co jest samo w sobie najlepsze, psuje się, gdy ona się do tego miesza, gdyż bierze za cel siebie, zamiast podporządkować się Bogu. Gdy Pan Bóg widzi, że to ona jest pobudką postu, pokuty, ofiary, odrzuca te uczynki jako faryzejskie, pełnione z pychy, dla własnej chwały.

Nie idąc nawet tak daleko, musimy przyznać, że bardzo cenimy sobie własną wolę. Czasem dbamy bardziej o własny sposób czynienia dobra niż o samo dobro. Chcemy, by było dokonane, ale przez nas, według naszego rozumienia. Gdy egoizm ten staje się zbiorowym, można go nazwać duchem korporacyjnym - zniekształceniem ducha rodzinnego; jest on źródłem tak wielu niedomagań, stronniczości, obmowy. Zdarza się czasem, że jakaś grupa sama chce przeprowadzić dobrą sprawę albo przeszkadza jej się rozwinąć. To tak, jakby się chciało udusić dziecko, które wydaje się zbyteczne, podczas gdy ono może właśnie będzie chlubą rodziny. To oczywiście nie może podobać się Bogu.

W zakonie ślub posłuszeństwa zapewnia umartwienie tej niebezpiecznej woli własnej, która odwraca od zbawienia. Dlatego trzeba go praktykować w duchu wiary, widząc w rozkazie przekazanym przez przełożonych- mimo ich niedoskonałości lub wad- rozkaz wydany przez Boga, od którego pochodzi wszelka władza. To posłuszeństwo zakonne winno być szybkie, uniwersalne, czyli powinno się rozciągać równo na rzeczy małe, jak i na wielkie. Powinno słuchać wszystkich prawowitych przełożonych, bez względu na to, czy są mili czy nie, bardzo roztropni czy też mniej oświeceni, święci czy mniej doskonali, gdyż zawsze przemawia przez nich Bóg, o ile rozkaz nie jest sprzeczny z prawem wyższym i nie przekracza granic Konstytucji, które obiecało się zachowywać. To posłuszeństwo jest wyzwoleniem, gdyż zapewnia z dnia na dzień zgodność naszej woli z wolą Bożą, a przez to umacnia wielce wolę, naprostowując ją.

Posłuszeństwo wyzwala nas również z niewoli własnego sądu, czyli sądu zbyt subiektywnego, niewystarczająco opartego na prawdzie, niezgodnego z sądem Boga. Ten własny sąd jest źródłem dziwactwa w zachowaniu się i uporu, który do niczego nie prowadzi, a stawia przeszkody dobru, jakie chcą pełnić inni. Jest to sąd zbyt pośpieszny, płynący z naszych przesądów, naszego złego usposobienia, miłości własnej, pychy, a czasem wróg naszej duszy poddaje nam go lub potwierdza, gdyśmy go już sami wytworzyli. Św. Tomasz często powtarza za Arystotelesem :
"Qualis unusquisque est, talis finis videtur ei conveniens- Zależnie od tego, czy jesteśmy dobrze lub źle usposobieni w naszej woli i uczuciowości, dany cel wydaje nam się dobry lub zły".

Pyszałek uważa, że doskonałe jest to, co schlebia jego pysze, podczas gdy człowiek pokorny sądzi, że upokorzenie jest dla niego dobre .

Własny sąd skłania często do sądu zuchwałego, który jest uchybieniem wobec sprawiedliwości i miłości. Jest to zależność, niewola; jesteśmy niewolnikami naszych egoistycznych przesądów, które prowadzą nas w kierunku przeciwnym zbawieniu i zjednoczeniu z Bogiem.
Posłuszeństwo wyzwala nas z tej niewoli, zapewniając zgodność naszego sądu praktycznego z sądem przedstawiciela Boga, który ma prawo dać nam rozkaz w Jego imieniu.
( Posłuszeństwo wymaga zgodności sądu praktycznego (który rządzi bezpośrednio wyborem dobrowolnym) z wydanym rozkazem. Rzecz nakazana, rozważona materialnie sama w sobie, może być czasem nieroztropna, niewłaściwa i wtedy posłuszeństwo nie wymaga, by ją aprobować jako taką sądem spekulatywnym (może inny przełożony za kilka miesięcy będzie się na to zapatrywał inaczej). W tym wypadku pozostawmy rzecz nakazaną jako to, czym jest sama w sobie materialnie; weźmy tylko pod uwagę, że jest nam formalnie nakazana, hic et nunc, i nakazana przez Boga, mimo niedoskonałości posłańca. W tym momencie to właśnie powinniśmy uczynić i nawet jeśli przełożony się myli, my się w praktyce nie mylimy słuchając go. Przełożona św. Małgorzaty Marii Alacoque w czasie modlitwy zgromadzenia posyłała nieraz gorliwą zakonnicę do pilnowania osła na łące, aby wypróbować jej posłuszeństwo. Zakonnica była posłuszna i z pewnością lepiej się modliła na łące, niż czyniłaby to w chórze, gdyby chciała to czynić wbrew woli swojej przełożonej. ).

Ten przedstawiciel Boga może się mylić w tym lub innym , nie jest nieomylny jak papież orzekający ex cathedra, lecz póki dany rozkaz nie jest wyraźnie sprzeczny z prawem wyższym i nie przekracza uprawnień tego, kto rozkazuje, mamy obowiązek słuchać i nie mylimy się w praktyce, słuchając. Czasem zdarza się, że posłaniec Opatrzności jest kulawy, lecz mimo to jest posłańcem Boga rozkaz, który; przynosi nam list lub rozkaz, który pochodzi od Boga.

Rzeczywiście praktykowanie rady posłuszeństwa jest obowiązkiem przede wszystkim życia zakonnego ; jest to droga o wiele pewniejsza, by dojść prędzej do doskonałości, przez coraz lepsze podporządkowanie się woli Bożej, aż do głębi naszej woli i szczegółów życia codziennego.
Trzeba mieć jednak przynajmniej ducha rady, by dojść rzeczywiście do doskonałości chrześcijańskiej, tzn. mieć ducha wyrzeczenia się własnej woli, do której jesteśmy bardzo przywiązani.
Tak jak dziecko musi słuchać ojca, matki, nauczycieli, którzy je kształcą, tak samo każdy chrześcijanin powinien być posłuszny tym wszystkim, którzy są dla niego duchownymi lub świeckimi przedstawicielami Boga. Istnieje posłuszeństwo żony mężowi, żołnierza oficerowi, sługi panu, każdego podwładnego swoim przełożonym, każdego chrześcijanina Kościołowi i władzom ustanowionym w Kościele. Jeśli posłuszeństwo to jest pełnione nie tylko zewnętrznie, mechanicznie, służalczo, lecz w duchu wiary , kształtuje ono bardzo wolę, nadaje jej giętkość i wzmacnia, poddając ją każdego dnia coraz lepiej woli Boga, Boga żywego, który nas ożywia. Dobrze jest przypominać sobie często, że
Każdy niech będzie poddany władzom, sprawującym rządy nad innymi. Nie ma bowiem władzy, która by nie pochodziła od Boga, a te, które są, zostały ustanowione przez Boga. (Rz 13 1), że nie można być posłusznym równemu sobie, lecz tylko przełożonemu i że ostatecznie jest się wtedy posłusznym Bogu.

Wówczas rozumie się, że trzeba również umieć być posłusznym zdarzeniom w tej mierze, w jakiej są one znakiem woli Bożej. Teologia uczy, że wola Boża objawia nam się nie tylko przez przykazania i rady, ale także przez zdarzenia zamierzone lub co najmniej dopuszczone przez Boga ( św. Tomasz 1-a, q.19 12. De quinque signis voluntatis divinae: "prohibitio, praeceptum, consilium et permissio").
Nic w istocie się nie dzieje, czego Bóg by nie chciał (jeśli jest to dobro) lub nie dopuścił (jeśli jest to zło).
Posłuszeństwo nasze, aby być doskonałym, musi się liczyć z tymi znakami woli Bożej. Jakieś słuszne powodzenie na egzaminie daje nam stanowisko, które umożliwia pełnienie dobra na większą skalę; nie narażajmy tego dobra przez nieostrożne uczynki lub jakieś tchórzostwo. I przeciwnie, czasem jesteśmy upokorzeni przez jakieś niepowodzenie lub chorobę, co wskazuje, że droga, na jaką wchodzimy, nie jest tą, której Bóg chce dla nas. Są zdarzenia szczególnie znamienne, które z punktu doczesności zmieniają położenie jakiejś rodziny lub organizacji społeczeństwa. Trzeba umieć z nich wyciągnąć największą korzyść duchową, a nie chcieć za wszelką cenę przywrócić porządek rzeczy, który był niegdyś pożyteczny, a który prawdopodobnie nie zgadza się już w wolą Bożą w okresie, w jakim żyjemy. Nie można cofnąć biegu życia ani biegu historii; starzec nie może odzyskać młodości, a nasze stulecie nie może wrócić do tego, czym był wiek XIII, choć powinno starać się korzystać z całego dobra, przekazanego przez ubiegłe wieki, by przygotować przyszłość, w której Bóg panowałby prawdziwie.

W tych wszystkich formach posłuszeństwa wszystkiemu, co objawia wolę Bożą, posłuszeństwa obowiązkowi chwili obecnej, z minuty na minutę, chrześcijanin powinien zawsze mieć przed oczami wzór Zbawiciela, który był :
"posłuszny aż do śmierci, a była to śmierć krzyżowa" (Flp 2,8) .
W ten sposób byli posłuszni męczennicy i wszyscy święci, których radością było umrzeć swojej własnej woli, by karmić się wolą Bożą, według słów Zbawiciela : "Moim pokarmem jest pełnić wolę Tego, który mnie posłał " (J 4,34)

Owoce posłuszeństwa

Aby zrozumieć, czym jest posłuszeństwo i jakie są jego owoce, trzeba przypomnieć sobie, że jest czymś doskonalszym ofiarować Bogu swoją wolę i swój sąd niż dobra zewnętrzne przez dobrowolne ubóstwo lub ciało i serce przez czystość. (św Tomasz II-a II-ae q.104 a.3 corp. i ad 1.).
Jest również rzeczą doskonalszą ofiarować swoją wolę, niż złożyć zewnętrznie w ofierze baranka lub gołębicę, jak to czyniono w Starym Testamencie.W tym znaczeniu powiedziane jest w Piśmie Świętym :
"Lepsze bowiem jest posłuszeństwo niźli ofiary, a słuchać lepiej, niźli ofiarować tłustość baranów" (1 Krl 15 22) .
Owoce posłuszeństwa są przede wszystkim następujące :
daje ono wielką prawość sądu
wielką siłę woli
najwyższą swobodę ducha.

Największa prawość sądu pochodzi stąd, że przez posłuszeństwo uczestniczymy w samej mądrości Boga; czyni nas ono mądrzejszymi od mędrców, roztropniejszymi od starców : "Super senes intellexi". W wypadkach najtrudniejszych najbardziej skomplikowanych , daje nam rozwiązanie w praktyce dla nas hic et nunc najwłaściwsze. W praktyce nie mylimy się. Dlatego też zdarzyło się, że prosty braciszek zakonny, bł. Marcin z Porres w Peru, uczynił więcej dla swego kraju przez pokorne posłuszeństwo niż mężowie stanu, którzy nie starają się modlić o otrzymanie światła. W nagrodę swej wierności doskonałe posłuszeństwo już tu na ziemi otrzymuje od Ducha Świętego natchnienie daru rady, kierujące nami w najbardziej wewnętrznych sprawach duchowych, których przełożony ani kierownik nie mógłby sprecyzować, a których nasza roztropność nie zdołałaby należycie określić.
Dar rady jest szczególnie potrzebny tym, którzy muszą rozkazywać, by czynili to w sposób nadprzyrodzony, i dlatego jeśli nie zacznie się od dobrego posłuszeństwa, nie będzie się umiało rządzić . Posłusznym udziela Bóg swego światła.

Posłuszeństwo daje także wielką siłę woli. Naturalizm głosi czasem, że osłabia ono wolę; jednak przeciwnie, pomnaża ją dziesięciokrotnie. Gdy nie ma się wątpliwości, że rozkaz pochodzi od Boga za pośrednictwem prawowitego przełożonego, pewne jest również, że spełnienie tego rozkazu jest możliwe przez łaskę Bożą. Jak twierdził św. Augustyn "Bóg w rzeczywistości nigdy nie nakazuje czegoś niemożliwego, lecz mówi, byśmy czynili, co możemy, i prosili Go o łaskę wypełnienia tego, czego nie możemy" (św Augystyn De natura et gratia, rozdz XLIII; słowa te cytuje Sobór Trydencki, ses. VI. rozdz XI). Stąd modlił się : Panie daj mi pełnić, co rozkażesz, a rozkaż, co Ci się pdooba- Domine, da quod iubes, et iube, quod vis"".

Dlatego też, gdy w pewnych okolicznościach męczeństwo jest nakazane w tym znaczeniu, że należy je raczej ponieść niż zaprzeć się wiary, Bóg daje siłę, by być posłusznym i wiernym Mu pośród mąk, a daje tę siłę nawet dzieciom, młodym dziewczętom, jak św. Agnieszce, lub starcom osłabionym przez wiek.[/i] Tu szczególnie spełniają się słowa Pisma Świętego :
"Mąż posłuszny będzie opowiadał zwycięstwo" (Prz 21,28).

Nie posuwając się do męczeństwa, posłuszeństwo czyni cuda. Wystarczy zacytować przykład szesnastu pierwszych synów św. Dominika , który umocniony błogosławieństwem papieża, posłał ich z Tuluzy w różne strony Europy, aby założyli klasztory i zajmowali się pracą apostolską. Nie miał ani trochę pieniędzy, by ich zaopatrzyć, lecz rzekł do nich : "Użebrzecie sobie pożywienie, a ja będę się modlił za was trzy razy dziennie; obiecuję wam, że mimo trosk ubóstwa nie zabraknie wam tego, co konieczne". Szesnastu zakonników, ufając słowom swego ojca, posłuchało go. Wyruszyli z sercem ochoczym, jak pierwsi Apostołowie, w krótce pomnożyli się we Włoszech, w Hiszpanii, w Anglii i aż w Polsce, a nawet wśród niewiernych Wschodu, których poszli nawracać. Ten przykład i tysiące innych potwierdzają wielkość posłuszeństwa. Gdy rozkaz jest wydany i gdy nie można wątpić, że pochodzi od Boga, z całą pewnością towarzyszy mu łaska, która czyni jego wykonanie możliwym: a jeśli się modlimy, by być jej wierni i nie opierać się, spełnimy ten rozkaz, choć czasem nie bez trudu.

Wreszcie posłuszeństwo nie tylko nie jest niewolą, lecz daje wolność najwyższą, wolność dzieci Bożych, tak jak dobrowolne ubóstwo daje bogactwo duchowe, jak doskonała czystość uzyskuje zażyłość miłości Bożej. Alfred de Vigny napisał piękną książke o życiu żołnierskim pt. "Niewola i wielkość żołnierza". W doskonałym posłuszeństwie chrześcijańskim jest niewola i wielkość wyższa, prawdziwie nadprzyrodzona . O niej mówi św. Paweł, gdy nam przypomina, że powinniśmy pragnąć wyzwolenia " z niewoli skażenia na wolność chwały synów Bożych" (Rz 8 21); "gdzie duch Pański, tam wolność (2 Kor 3 17)", czyli wyzwolenie, gdyż prawda Boża wyzwala z błędu. Posłuszeństwo, które wprowadza w życie prawdę, wyzwala z przesądów świata, z jego zasad i zwyczajów, z jego zamiłowań; wyzwala z nadmiernej troski o ludzkie sądy, z liczenia się z tym, "co powiedzą". Trzeba czynić dobrze, a pozwolić innym mówić, co chcą; posłuszeństwo wyzwala nas z wątpliwości, wahań, niepokojów. Upraszcza życie podnosząc je. Z nim wzrasta wolność, gdyż wolność w nas pochodzi z rozumu, a im bardziej rozum jest oświecony, tym większa wolność; im lepiej się rozumie, że Bóg jest Dobrem Najwyższym, tym się jest wolniejszym od ponęty dóbr ziemskich i mężniejszym wobec gróźb nieprzyjaciół. Któż był wolniejszy od męczenników ? Z miłości i posłuszeństwa oddali oni dobrowolnie swoją krew na świadectwo prawdy Bożej i a ani miecz, ani ogień nie mogły ich zmusić do odstępstwa.

Posłuszni byli w duchu wiary i z miłości ku Bogu, jak Zbawiciel
"był posłuszny aż do śmierci , i to śmierci krzyżowej".

Ta wielkość posłuszeństwa wyraża się w często cytowanych słowach :
"Służyć Bogu, to panować "- to panować nad namiętnościami, nad duchem świata, nad nieprzyjacielem dusz i jego podszeptami; to wejść do królestwa Boga i niejako uczestniczyć w Jego niezależności od wszystkiego, co stworzone; to oddać Mu się w ręce jako posłuszne narzędzie do wszystkiego, czego zapragnie. Niewątpliwie posłuszeństwo tak rozumiane przygotowuje do kontemplacji rzeczy Bożych, usposabia do widzenia Boga lub Jego dopustu we wszystkich zdarzeniach przyjemnych bądz przykrych i pomaga nam zrozumieć, że "wszystko sprzyja ku dobremu miłującym Boga" i trwającym w Jego miłości .

uel