KATOLICKIE FORUM - Wirtualny klasztor PÓJDŹ ZA MNĄ !

exe

Dlaczego nie powinniśmy osadzać bliźnich ?
Wydaje się, że jest to zarówno niebezpieczne, jak i po prostu rujnujące. dzieje się tak może i dlatego, ponieważ prawdziwa wartość duszy zależy tylko od pokory Exclamation

Ludzie patrzą na innych i mawiają : "O ! Ten i tamta są tacy, zrobili tak, a tak :twisted:

A jednak Bóg nie będzie sądził, jak się zdaje, wg charakterów i grzechów zewnętrznych. Dana osoba, którą bierze się "na warsztat do rozpracowania" jej wartości (piętnowanie), rzeczywiście może popełniać wiele grzechów nadgorliwości, nieroztropności, etc, a jednak zawładnęły nią prostota i skromność i wtedy będzie piękniejsza w oczach Boga ( sic Exclamation

)

Czy będziemy rzeczywiście religijnymi, zwracając uwagę na innych Question

Jest to wówczas na odwrócenie swego skupienia od Boga i nie będzie miało żadnego pożytku dla adorowania Go, a tylko będzie przeszkodą Idea

Musimy żyć tak, jak byśmy byli "nieobecni", ufając całkowicie Bogu :

"29 Mówię, bracia, czas jest krótki. Trzeba więc, aby ci, którzy mają żony, tak żyli, jakby byli nieżonaci, 30 a ci, którzy płaczą, tak jakby nie płakali, ci zaś, co się radują, tak jakby się nie radowali; ci, którzy nabywają, jak gdyby nie posiadali; 31 ci, którzy używają tego świata, tak jakby z niego nie korzystali. Przemija bowiem postać tego świata. 32 Chciałbym, żebyście byli wolni od utrapień" (1 Kor 7, 29-31). Idea

Magnolia · Gość

Mówią ,żę pokora jest cnotą chrześcijańską , dlaczego? bo pozwala zachować rozum i człowieczeństwo? .

exe · Wysłany: Sob 13:02, 01 Mar 2014 Temat postu:

Magnolia · Gość

A tak niewiele wystarczyło zbuntowanym aniołom, żeby zmienić żar uwielbienia i pokory w żar pychy i buntu, cóż zatem można powiedzieć o istocie ludzkiej?

exe · Wysłany: Sob 18:11, 01 Mar 2014 Temat postu:

Magnolia · Gość

benedykt · Wysłany: Sob 19:07, 01 Mar 2014 Temat postu:

Istnieją rowniez sytuacje, gdzie należy pokornie Upomnieć, aby (w pobożnej intencji) ocalić swego brata...

Rubin · Wysłany: Nie 22:51, 02 Mar 2014 Temat postu:

W mojej opinii istotą wiary, ogólnie Chrześcijańskiej, jest ofiara. Natomiast ofiara wynika właśnie z pokory, ponieważ powoduje ona, że stawiamy dobro innych ponad swoje i nie robimy tego, bo uważamy, że inni są lepsi od nas, ale czynimy to z miłości do Boga, czyli również i bliżnich.

exe · Wysłany: Pon 7:20, 03 Mar 2014 Temat postu:

exe

exe

Skupiając się na poznaniu ludzkim, niezwykle istotne są cnoty teologalne, jako cnoty wlane, acz ja chciałbym jeszcze chwilę mówić o cnotach kardynalnych wyróżnionych już przez Platona, które w sposób szczególny wyrażają porządek moralny, niemożliwy do istnienia i podtrzymania w człowieku bez cnót teologalnych.

Zmierzam nieustannie w tym temacie do dziedziny poznania praktycznego, czyli do dyktatu praktycznego umysłu, nazywanego sumieniem. Ów praktyczny rozum musi być również usprawniany w ukazywaniu takiego dobra, które nas będzie wspierać na drodze do celu ostatecznego. Oczywiście, jakkolwiek pojęty wewnętrzny rozwój osobowy człowieka przybiera od strony psychologicznej kształt pragnienia szczęścia. Jednak właśnie nawet tak pojęta forma celu dążenia ludzkiego, jest uprzedmiotowiona przez "ja" w taki sposób, że hierarchii celów osobowych, odpowiada hierarchia celów przedmiotowych. I tutaj pojawić się musi uwaga: uznanie właśnie tej hierarchii celów jest uwarunkowane nie tylko teorią bytu, lecz przede wszystkim uwarunkowane jest wiarą Idea

Człowiek, dzięki sumieniu, staje się takim,m jakie są jego wybory i w tym aspekcie on siebie kształtuje nieustannie - tu trzeba przypomnieć o możnościowym aspekcie ludzkiej osoby, która powinna poprzez sakralizację życia w oparciu o pokorę. Usprawnienie rozumu musi przełożyć się na wprowadzenie ładu w dziedzinę ludzkiej woli, która powinna opierać się na sprawiedliwości.

Świat wartości osobowych nigdy nie może być oderwanym od powinności, ponieważ uświadomienie sobie powinności to nic innego, jak odczytanie konieczności aktualizowania swojej potencjalności osobowej, którą każdy spontanicznie sam w sobie dostrzega w świetle przedmiotu działania. Dla wszystkich tym punktem odniesienia winien być Bóg.

Gdyby takie rozróżnienie pomiędzy "jest albo powinien"było słusznym, jak to wmawiał E.Kant (znów kantował ;) ) człowiek musiałby nie używać rozumu jako czynnika determinującego własne działanie, a zatem popadłby w kantowską sprzeczność, kiedy to odczytanie konieczności aktualizacji siebie, nie byłoby poznaniem intelektualnym Idea

Dla Kanta poznanie rozpoczyna się za pomocą apriorycznych kategorii umysłowych, a więc tak naprawdę człowiek poznaje nieustannie ... własne wymysły!

Tymczasem owe spontaniczne odczytanie jest równie naturalne, jak używanie rozumu, a jak już wspominałem : determinowanie swego działania jest odczytaniem swojej potencjalności Exclamation

Niestety często traktuje się więc świętość jako wartość konkurującą z innymi, bardziej podstawowymi w opinii wielu, wartościami. Traktuje się wręcz świętość, jako wartość wyłączoną z normalnego nurtu życia, kiedy to nawet w niektórych środowiskach chrześcijańskich uważa się ją za coś dostępne dla wybranych.

Czy możemy się więc dziwić, że ludzie nie zabiegają o świętość Question

podczas gdy jest napisane w Piśmie Świętym:

"14 [Bądźcie] jak posłuszne dzieci. Nie stosujcie się do waszych dawniejszych żądz, gdy byliście nieświadomi, 15 ale w całym postępowaniu stańcie się wy również świętymi na wzór Świętego, który was powołał, 16 gdyż jest napisane: Świętymi bądźcie, bo Ja jestem święty." (1 P 1, 14-16),

czy też:

""Mów do całej społeczności Izraelitów i powiedz im: Bądźcie świętymi, bo Ja jestem święty, Pan, Bóg wasz!" (Kpł 19,2).

Dużo się mówi o aspekcie funkcji drogi, jakim jest oczyszczenie z tego, co ziemskie - zmienne, znacznie więcej o drodze oświecenia, ale mało się mówi o kierowaniu człowieka do sacrum poprzez wzbudzenie pragnienia połączenia się z Bogiem.... To oczywiście nawiązanie do rekolekcji ignacjańskich.

W świętości, a właściwiej - w doskonałości, widzimy jej moc przenikania do samego dna ludzkiej osoby. człowiek podlega spirytualizacji, czyli potoczniej mógłbym powiedzieć, że ulega uduchowieniu - przebóstwieniu, jednak jeszcze lepiej wyraził się święty Tomasz, mówiąc, że człowiek jest "bogiem przez partycypację".

Proces uduchowienia może następować tylko i wyłącznie na mocy działań - aktywności religijnej ludzi, kiedy to wymienia się modlitwę, kult, ofiarę. Tutaj trzeba raz jeszcze wspomnieć o doskonałości, która polega połączeniu się człowieka z Bogiem, ponieważ On jest racja naszego bytu.

Tą oczywistość metafizyczną poprzeć muszę bezpośredniością Pisma Świętego, które orzeka:

"Myśmy poznali i uwierzyli miłości,
jaką Bóg ma ku nam.
Bóg jest miłością:
kto trwa w miłości, trwa w Bogu,
a Bóg trwa w nim.
17 Przez to miłość osiąga w nas kres doskonałości,
że mamy pełną ufność na dzień sądu,
ponieważ tak, jak On jest [w niebie],
i my jesteśmy na tym świecie." (1 J 4, 16-17).

exe