KATOLICKIE FORUM - Wirtualny klasztor PÓJDŹ ZA MNĄ !

exe

Odwiedzając przeróżne miejsca w sieci szukając zagubione dusze, natknąłem się na zaskakującą wypowiedź:

exe

Bardzo trafny w mojej opinii jest pogląd Bernarda Shaw, znanego z ciętości języka, kiedy to wyraził się dezaprobująco względem wzmożonej propagandzie etyczno-kulturowego wymiaru ewolucji:

"Dobór naturalny nie ma żadnych następstw moralnych. Dotyczy on jedynie tej części ewolucji, która pozbawiona jest celu i inteligencji; przez to zaś może być zwany doborem przypadkowym - albo jeszcze lepiej - doborem nienaturalnym, jako że nic nie jest bardziej nienaturalne niż przypadek. Gdyby dało się udowodnić, iż cały świat jest wytworem Takiej właśnie ewolucji, byliby to w stanie znieść jedynie durnie i łotry".

Faktycznie, stanowisko dowolnej ekstrapolacji danych, zanegowane przez Shawa'a jest swoistym bluźnierstwem nawet na skalę naukową, możliwym do przyjęcia tylko przez zwolenników poglądu, że świat stanowi jedynie bezwładna i martwa materia, a przyroda ma być Bogiem.

Zadziwiające jest, że teologowie nauczyli żyć się z teorią ewolucji, zaś ateiści nie nauczyli się żyć z Bogiem ... podstawiając sobie w Jego miejsce przyrodę, jako źródło moralności i etyki. Żenada, moi Drodzy, żenada.

beast

Może na początek spróbuję zdefiniować (przede wszystkim dla własnego porządku myśli)
cel - pewien pożądany stan rzeczywistości/elementów rzeczywistości w przyszłości
doskonałość - pewien stan rzeczywistości cechujący się brakiem możliwości poprawienia się

Ewolucja nie jest celowa i nie dąży do doskonałości - to prawda, chyba, że przyjmiemy że cała rzeczywistość ma cel i tym celem jest ogólnie
mówiąc życie(jego podtrzymanie, jego przedłużanie, rozmnażanie), przy czym życie utożsamiamy z doskonałością.
Jednak czy można tworzyć jeden uniwersalny cel i definicję doskonałości do wszystkiego? Rzeczywistość jest na to chyba zbyt złożona.

Cel jest kresem działania - jest zwieńczeniem szeregu działań. Ale podejmujemy działania nie (nie zawsze, nie tylko) dlatego, że chcemy coś osiągnąć, ale z wewnętrznego poczucia, że "coś trzeba robić". Tak jak elektrony w przewodniku poruszają się nawet jeśli nie mają celu, jeśli
jednak zostanie on im nadany (przyłożone zostanie napięcie) elektrony mogą zdziałać znacznie więcej. Cel jest więc przydatny, ale w żadnym
wypadku nie jest konieczny do podejmowania działań. Podobnie ja piszący te słowa - nie robię tego ze względu na jakiś cel, ale ze względu na to że tak zostałem zdeterminowany przez szereg działań własnych oraz otoczenia. Wiele (większość?) działań, które człowiek w życiu podejmuje,
podejmuje nie dlatego że ma jakiś cel, ale dlatego, że tak trzeba, podobnie jak spadający kamień nie spada z powodu
postawionego sobie celu "muszę spaść", ale z powodu tego że tak już działa świat i grawitacja.

"samo stwierdzenie, że jakiś byt nie dąży do doskonałości, jest nonsensem"
- zatem stwierdzić należy, że każdy byt dąży do doskonałości? To jest dopiero nonsens - samo założenie, że byt ma wystarczającą wiedzę o sobie i otaczającym świecie wystarczającą do stwierdzenia, czym jest jego własna doskonałość nie wytrzymuje próby. Byty może i owszem, do czegoś dążą, ale najczęściej są to dążenia chaotyczne w wielu kierunkach, lub w najlepszym wypadku w jednym spójnym kierunku (który z doskonałością korelować może przez przypadek).

"Byt działając, albo posiada w danym momencie jakieś zdeterminowane działanie - co musi płynąć z celu, bądź też , gdy nie wykazuje zdeterminowanego działania, to po prostu nie ma działania. "
- zdeterminowane działanie jak już pisałem nie musi płynąć z celu. Choć często nadawanie celu sprawia, że działania wydają się niektórym bardziej zrozumiałe.

Natomiast rozważając pytanie z tematu:
dlaczego celowość bytu jawi się tak istotną? Czasem trudno jest człowiekowi skupić się na samych działaniach - dlatego buduje w sobie wrażenie, że są one częścią większego celu. I nieważne, czy ten cel jest narzucany przez wiarę, religię czy przez grupę psychologów czy biznesmenów - wiele osób próbuje wmówić nam,
że trzeba stawiać sobie cele, że celowość jest konieczna i istotna. Brak celu przedstawia się nam jako chaos - tymczasem gdy nie zakłócamy sobie odbioru świata celami, dostrzegamy jego naturalny porządek. Wtedy można prawdziwie cieszyć się życiem. Przy czym nie mówię tutaj o prowadzeniu życia bez planu -
jak najbardziej życie powinno być zaplanowane, jednak zbyt usztywnione plany (zbyt ściśle postawione cele) mogą nas ograniczać i budzić frustracje.
uff...

exe

Witaj Bracie ! ;)