KATOLICKIE FORUM - Wirtualny klasztor PÓJDŹ ZA MNĄ !

uel

Czy myślicie że można być człowiekiem wierzącym i kochającym Boga, a jednocześnie ciężko grzeszyć np ze słabości ? Wg nauczania Kościoła i katechizmu o ile dobrze pamiętam za ciężki grzech grozi potępienie. Jednak co jeśli ma się dobrą wolę , chce się dobra a mimo to wola jest tak słaba że upada ? Co jeśli się wie w jakimś małym stopniu że dany czyn jest grzechem ciężkim a jednak tego się nie odczuwa jakby to nie było obrazą Boga. Taką osobą wydawała się być Maria Magdalena która miała 7 złych duchów ale przecież wolę miała dobrą.

Jaśmina

Tak. Można. Wszyscy dobrze wiemy, że łatwiej możemy wyrwać to, co słabe, niż zabijać mocne. Starajmy się pokutować, jak długo żyjemy. Najlepiej radzą sobie osoby, które mają świadomość swoich słabości, i zamiast się z nich tłumaczyć, potrafią przyznać: „Panie, miej łaskę dla mnie, grzesznika”.

exe

Myślę, należy odpowiednio rozumieć sprawę grzeszenia ze słabości. Słabość nie eliminuje cnót teologalnych, lecz upośledza ich moc przemiany, ową metanoia.
Czlowiek słaby, który pragnie Nieba, będzie tam doprowadzony, gdyż pragnienie jest modlitwą:

Wobec utrapienia biednych i jęku ubogich - mówi Pan: Teraz powstanę i dam zbawienie temu, który go pożąda. (Ps 12, 6)

Z Bożym pozdrowieniem
exe
+++

uel

Dziękuje za odpowiedzi . Czasem się słyszy takie powiedzenie że "dobrymi chęciami jest piekło wybrukowane ". Co myślicie o tym powiedzeniu , jak to rozumiecie ? Jak dla mnie jest to fałszywe i fatalistyczne powiedzenie które z góry skreśla podjęty trud i wysiłek dla dobra. Że nie warto się starać o dobro bo i tak wyniknie zło. To powiedzenie wg mnie jest prawdziwe gdy jest oderwane od Boga , że zawsze dobre chęci bez Boga kończą się piekłem na ziemi.

Jaśmina

Myślę, że Bóg odróżni, czy nasze zaangażowanie to wiara czy chęć zachowania pozorów.

exe

exe

Różaniec święty u boku mnicha, czy na nadgarstku, palcu, nie znajduje się tam po to, aby zachęcać do wzniosłego uduchowienia, lecz do pamięci o swej kondycji, o grzechu i o tym, aby trwać w przyznaniu się do winy. Wyznanie takie, nie jest tu smutne, pełne upokorzenia i przygnębienia, lecz - przeciwnie - doprowadza ono do akceptacji prawdziwie swego miejsca, napełniając pokojem, a nie przygnębieniem.

Mówiąc "jestem grzeszny" nie powinniśmy dodawać w myśli "a powinienem być świętym". Zamiast rozliczać się z osiągnięcia celu, stwierdzać należy jego fakt. Uznanie grzeszności pociąga za sobą wołanie o świętość, które nie potrzebuje większego poczucia winy, smutku, braku nadziei. To uznanie grzeszności jest przyjęciem stanu rzeczy i jego konsekwencji. Dlatego też miarą wielkości grzesznika nie jest zło, którego się dopuścił, a jedynie miłość, w której Bóg go odkupił. Dlatego też w konsekwencji pokuta nie jest umęczeniem, lecz wybawieniem.

Trzeba więc uczyć się poprzez modlitwę godzić się ze sobą i ze swymi ograniczeniami, wypełniając swe życie pokornym przyznawaniem się do bycia dłużnikiem.

Sotheies +

mrt

Według Tomasza z Akwinu człowiek jest z natury dobry, ale słaby. Dla mnie oznacza to, że ten boski pierwiastek, ta piękna chęć do dobrego, utrzymuje nas nierozerwalnie w miłości Bożej. Czasownik "utrzymywać" nie wydaje mi się zresztą adekwatny, sugeruje on bowiem możliwość zaniknięcia tej podstawowej więzi - utrzymywać znaczy starać się o zachowanie jakiegoś stanu rzeczy, natomiast miłość Boża stanowi substancję człowieka.

exe

Jaśmina

A cóż człowiek ma poradzić, jak Cnót we mnie mało a grzechów wiele...

exe

mrt

Exe, za co jesteśmy dłużni Bogu?

mrt

exe

exe

mrt

Dziękuję Ci za wyjaśnienie. Czy mógłbyś mi wyjaśnić różnicę między chceniem a pragnieniem? Oba są stanami przyjemności, jak zatem odróżnić jedno od drugiego?

exe

exe

Kwestia tego, że pragnienie jest modlitwą, też nie może być przeze mnie pozostawioną gołosłownie, abyście nie myśleli, że uprawiam erystykę, tedy należy przypatrzeć się kwestii dobra uszczęśliwijącego - bonum beatificum, jako naszego celu życia doczesnego.
Jeśli ów cel polega na zwykłym widzeniu jakiejś prawdy, tedy Dobro jest celem nie jako rzecz do poznania, tylko jako rzecz do posiadania. Otóż jeśli można prawdziwie powiedzieć, że poznanie jakiejś rzeczy myślą oznacza jej posiadanie, to nie można rzec, że to poznanie oznacza doskonałe jej posiadanie. Myśl wystarcza do widzenia, ale nie wystarcza do miłowania, gdyż miłość jest pragnieniem, a pragnienie nie należy wyłącznie do myśli jako takiej. W człowieku istnieje pewne zmysłowe pragnienie, które również powinno się zwrócić ku najwyższemu dobru, poddając się władzy rozumu i pozwalając mu tym samym lepiej je kontemplować. A więc cała dusza powinna kochać to, co sama tylko myśl może kontemplować, i tylko przez miłość tak oświeconą rozumem osiągnie ona ostatecznie swój cel. Ma ona nie tylko poznać swój cel, ale w pewnym sensie stać się nim. Jest bowiem właściwe miłości, że przedmiot kochany oddziaływa w niej w pewien sposób na tego, który kocha, by go przemienić na swoje podobieństwo i przyswoić go sobie. Według tekstów świętego Augustyna, kto kocha to, co materialne i przemijające, ten się skazuje na przeminięcie wraz z doczesnością. I przeciwnie, kto kocha to, co wieczne ten się uwiecznia. Kto miłuje Boga, ten się Nim staje, wedle Pisma świętego.

Sotheies 🛐✝️