KATOLICKIE FORUM - Wirtualny klasztor PÓJDŹ ZA MNĄ !

Hejal · Gość

szatan został strącony do piekła bo uniósł się pychą i powiedział Bogu,że nie będzie służył tak marnemu stworzeniu jak człowiek.Jezus nasz Bóg był przeciwieństwem pychy czyli był pokorny bo poniżył się nawet przed ludźmi rodząc się w biednej rodzinie i w stajence.Pycha można powiedzieć to wyniosłość ponad innych i wysokie mniemanie o sobie,uważanie się za lepszego od innych.Często bogacz uważa się za lepszego od biedaka a czy biedak ma inną naturę?Uczony uważa się za lepszego od tego co skończył tylko podstawówkę.Niektórzy katolicy mogą się uważać za lepszych ludzi od ateistów albo lemingów i odwrotnie.Przykłady można mnożyć.

Gdyby nie pycha nie byłoby piekła.Grzech ten bardzo zaciemnia nasz umysł.U innych widzimy pychę,ale nie dostrzegamy jej w sobie samych.Jedni pysznią się,bo im się wydaje,że mają większe zdolności,inni szczycą się majątkiem lub pieniędzmi.
W niższych grupach społecznych spotykamy też grzech pychy i widzimy,jak każdy chce się wynieść ponad drugiego,jak siebie przecenia i o sobie ma jak najlepsze wyobrażenie.Im więcej otrzymaliśmy talentów tym bardziej drobiazgowo będziemy się rozliczać przed Bogiem.Pycha jest tą wadą,która łatwo rzuca się ludziom w oczy.
Dla Pana Boga pycha jest obrzydliwym grzechem.

Mam kilka pytań do was bo to problem każdego z nas.

1) Jak dostrzegać w sobie pychę?
2) Jak się ustrzec pychy?
3) Czy grzech pychy można popełnić nieświadomie?
4) Czy zaniżone poczucie własnej wartości to pycha?

Nasza dusza niezmiernie cierpi jak się dopuszczamy grzechu pychy.Jest przecież dużo takich ludzi co przesadnie skupiają się na sobie i wyolbrzymiają swoje zalety.W końcu aż dochodzi do tego,że przez pychę możemy zlekceważyć Boga,siebie i innych.
Bóg poniża pysznych:
"Kto się wywyższa, będzie poniżony; a kto się poniża, będzie wywyższony." (Mt 23,12)

Możecie też zadawać swoje pytania.

exe

Człowiek , w mojej ocenie, jest świadom swoich czynów - to zresztą uświadomienie jest wpisane w ich strukturę.
Nieraz łapie sie na zachowaniu, które obrazuje fragment Pisma Świętego :"Boże mój dziękuję Tobie, zem nie jest, jako ci ludzie , niesprawiedliwi, drapiezcy, cudzoloznicy, jako ten celnik".
Wtedy wiem, że zaliczylem dno.

Wilczyca

Dawno temu kobiety żydowskie modliły się "dzięki, że uczyniłeś mnie tym, czym jestem" a mężczyźni "dzięki, że nie uczyniłeś mnie kobietą". Potem reformatorzy ujednolicili dla wszystkich do pierwszej wersji :D

exe

Bardzo uderzyły mnie słowa św. o. Maksymiliana Marii Kolbego, który odnośnie pychy rzekł:

"Pan Bóg się upokarza, a ty, gnoju, się pysznisz".

Bardzo wymowne to i daje do myślenia. Kim to ja jestem, aby być z siebie samego zadowolonym Question

Prostaczek

ooo masakra , prawdziwe to słowa ,bardzo mnie poruszyły ;]

Palma

Exe, super, że wpisałeś ten cytat M. Kolbego. Po przeczytaniu go można pozbyć się od razu pychy, ponieważ jest taki uderzający i prawdziwy:)

exe

Dziękuję, za Waszą reakcję!

Tak, myślę sobie, że wszak jest tak, iż cóż my mamy na własność, jak tylko nasze grzechy? Czyż właśnie te grzechy, to nie kupa gnoju?

Czyż nie jest tak, że to co mamy ponadto, otrzymujemy z Łaski Bożej Question

Prostaczek

No wszystko jest łaską ;]

Palma

Water-mix

mała czarna · Gość

mała czarna · Gość

Chciałam jeszcze coś dodać na temat pychy;

Są ludzie, którzy pysznią się swoją sprawiedliwością i sumiennością, myśląc, że są lepsi od innych. Nie czynią tego lub tamtego, trzymają się litery prawa, a dawno już zapomnieli o duchu prawa. Są winni duchowej pychy. Inni znów uważają siebie za czystych, a drugich za nieczystych. Zapomnieli, że nie istnieje taka rzecz, jak absolutnie czysty Kościół. Jezus uczył, że pszenica i kąkol będą rosły razem, aż do końca. Mamy jeszcze wielu faryzeuszy, którzy chodzą i próbują odłączyć kąkol od pszenicy. Chcą dokonać tego, co według słów Jezusa nie może być wykonane aż do chwili Jego powtórnego przyjścia. Wielu jest takich, którzy zajmują się gorliwie wyciąganiem źdźbła z oka bliźniego, a nie widzą belki we własnym oku - dumni, wyniośli, pogardliwie spoglądający na innych ludzi, tracą czas na krytykowanie bliźnich i plotki - oto jest najgorszy rodzaj pychy.

Tym Bóg brzydzi się najbardziej Idea

exe

exe

Duśka · Gość

12 stopni pychy według św. Bernarda.

1. Ciekawość

Chodzi tu o niepotrzebne interesowanie się bliźnimi. Niepotrzebne, czyli nie będące ani wzywaniem pomocy, ani jej udzielaniem.

2. Lekkomyślność

Polega ona na łatwym przechodzeniu od zazdrości, do radości ze swojej wydumanej wyższości. Zazdrość pojawia się wtedy, gdy pyszałek widzi kogoś od siebie lepszego. Radość zaś, jest wtedy, kiedy grzesznik dostrzega kogoś od siebie gorszego.

3. Niestosowna wesołość

Niestosowna, gdyż wynikająca ze zwracania uwagi na swe domniemane zalety, z czym łączy się nieuznawanie zasług drugiego. O człowieku, w którym panuje owa wesołość Bernard pisze, że jest on „skory do żartów, skłonny i pochopny do śmiechu”.

4. Chełpliwość

Można ją rozpoznać w wielomówstwie. Jeżeli więc ktoś jest chełpliwy, to – według Bernarda – łaknie on „i pragnie słuchaczy, przed którymi mógłby się popisać…, na których mógłby wylać to, co czuje, aby dowiedzieli się o jego wielkości”.

5. Odrębność

Wspomniana odrębność to po prostu lenistwo „w spełnianiu obowiązków wspólnych”, ale za to wielka gorliwość w realizacji wszystkiego, co odróżnia pyszałka od innych członków jego grupy.

6. Zarozumiałość

Zarozumiałość jest wiarą w to, iż się jest doskonalszym od innych.

7. Zuchwałość

Człowiek charakteryzujący się zuchwałością, „na zebraniach zajmuje pierwsze miejsce, w naradach pierwszy zabiera głos”.

8. Obrona grzechów

Sposoby tej obrony są rozmaite, np. ktoś stwierdza: „Nie zrobiłem tego”.

9. Kłamliwe wyznawanie grzechów

Pojawia się ono wtedy, gdy zaprzeczanie czynów publicznie znanych nic nie da. Lepiej wtedy (w mniemaniu pyszałka) w sposób udawany przyznać się do winy. Ludzie, którzy tak robią, „zmieniają winę swoją, powiększają tak bardzo, że wszystkie czynione im zarzuty brzmią niewiarygodnie… Kiedy zaś wina jest tak oczywista, iż w żaden sposób ukryć jej niepodobna, udają skruchę w głosie, choć nie ma jej w duszy”.

10. Bunt

Chodzi tu o bunt wobec przełożonego. Przełożonym, o którego tu chodzi, jest opat lub przeor klasztoru. Ale może to być również rodzic w przypadku buntującego się dziecka lub szef w pracy. Skutkami buntu są: opuszczenie danej wspólnoty np. rodzinnej i idąca za tym swoboda grzeszenia.

11. Swoboda grzeszenia

Z jej powodu człowiek – nie bojąc się już przełożonych (np. rodziców), ani nie wstydząc się innych członków wspólnoty (np. rodzeństwa) – „z tym większym wyuzdaniem, podsycanym całkowitą swawolą, zaspokaja swe żądze”. Na tym stopniu pychy, człowiek nie wyzbył się jednak jeszcze bojaźni Boga i dlatego dopuszcza się grzechów „nie bez pewnego wahania”.

12. Nałóg grzechu

Jeżeli jednak pierwsze występki grzesznika nie spotkają się z karą Bożą, wtedy taki nieszczęśnik szuka nowych rozkoszy; „te zaś uwodzą coraz bardziej. Rozbudza się pożądanie, rozum popada w stan uśpienia, a nałóg zacieśnia pęta”. Z powodu tego nałogu, człowiek „traci rozum” i bezmyślnie zbliża się do śmierci. To znaczy do potępienia wiecznego w piekle. Wtedy również, jak szaleniec, mówi on: „Nie ma Boga!”

Za kogoś, kto jest na którymś ze stopni pychy, nasz święty poleca się oczywiście modlić. Aby, gdy już się opamięta, znalazł się na odpowiednim stopniu pokory. Według Bernarda bowiem, każdy stopień pychy może stać się stopniem pokory. Będzie tak wtedy, gdy zamiast ulegać np. nałogowi grzeszenia, człowiek go w sobie rozpozna i zacznie z nim walczyć.

W takim przypadku 12 stopień pychy stanie się 1 stopniem pokory. „Podobnie 11 będzie drugim. 10 – trzecim. 9 – czwartym. 8 – piątym. 7 – szóstym. 6 – siódmym. 5 – ósmym. 4 – dziewiątym. 3 – dziesiątym. 2 – jedenastym. 1 – dwunastym”.

Cytaty pochodzą z „Księgi o stopniach pokory i pychy” przetłumaczonej przez S. Kiełtykę i zamieszczonej w książce „O miłowaniu Boga i inne traktaty”, Poznań 2000..

exe

Bardzo cenne informacje! Dziękuję!

Jaśmina · Gość

exe

Bardzo pouczająca historia, a retoryka świętego Jana Kapistrana naprawdę przemawia do serca...

Dziękuję Ci Dusiu za jej przedstawienie.

meteos24

Tak w skrócie dla początkujących
pycha to po prostu umiłowanie samego siebie własne ja ego egocentryzm zrzucając Pana Jezusa centrum swojego jestestwa
natomiast
pokora to umiłowanie Pana Boga ponad wszystko ponad siebie czasami aż do krwi i krwi męczeńskiej aż po oddanie własnego życia postawienie Pana Jezusa w centrum
chwalenie czy nagany nie są dobre dla ludzi duchowych słabych zwłaszcza w wierze nie umiejącym oderwać się od osądów ludzkich
bo czym ,że jest osąd ludzki ,istotne co myśli o nas Pan Bóg a tego nie powie ci żaden śmiertelnik tylko człek święty
Największym zagrożeniem dla człowieka duchowego jest jego własna próżność
a z tego bardzo trudno się wyleczyć ,dlatego często jesteśmy trzymani w słabościach ażeby uzmysłowić sobie swoją nie wystarczalność i zależność od wszystkiego obok
A przecież od łaski jesteśmy jeszcze bardziej zależni ,każdy jest narażony na sidła pychy tym bardziej nieugruntowany w wierze

meteos24

meteos24

meteos24

Z Alicji Lenczewskiej o pysze
Pycha skłania by ufność pokładać w sobie w swym umyśle ,skłonność serca i ciała,w realizacji egoistycznych ,krótkowzrocznych pragnień .
By dominować nad braćmi w jakiejkolwiek formie władzy ,posiadania ,użycia ,znaczenia .By być niezależnym od Boga czyniąc się bogiem dla siebie i innych

meteos24

Jeszcze o pysze duchowej Wszelkie ćwiczenia ,trudy i umartwienia podejmowane dla tzw własnej doskonałości mogą być super egoizmem jeśli nie mają na celu wspomaganie bliźnich w drodze do Boga.Mogą być nawet grzeszne jeśli powodują poczucie wyższości nad ludźmi słabymi i żyjącymi grzechem świata .
Grzech pychy duchowej jest groźniejszy od grzechów cielesnych .Wszelka nieżyczliwość ,ocenianie i poniżanie innych chociażby w myślach ma sw źródło w pysze -głównym grzechu szatana