KATOLICKIE FORUM - Wirtualny klasztor PÓJDŹ ZA MNĄ !

TOMASZ-V.A.D · Gość

To wielki trud wychowanie dzieci, ale jest coś co skłania do porwania się na ten trud: TO DAR ŚWIĘTOŚCI ŻYCIA i jemu nie byłem i nie będe nigdy w stanie się oprzeć.
Jeśli odrzuciłbym taki dar to tak jakbym odrzucił łaskę Boga. Dlatego nigdy nie zrozumiem, jak można pozbyć się swojego dziecka,? Jak można orzucić dar świętości życia tylko po to aby skazywać się na potępienie?

Cztery takie dary przyjąłem, ale gdyby Bóg dał nam kolejne to przyjąłbym je bez wahania, nawet przy bardzo trudnej sytuacji, bo to jest skarb jaki otzrymuję od samego Boga.

Philip

TOMASZ-V.A.D · Gość

Wypada tylko wtedy zadać jedno pytanie takim ludziom: SKĄD ONI SIĘ WZIĘLI? - wykluli się z jajka (kurzego, gęsiego, rybiego czy strusiego - nie ma różnicy), przeobrazili się z larwy czy może kwiatuszki za bardzo pyliły?

Duśka · Gość

TOMASZ-V.A.D · Gość

Zapewne żartowały sobie, ale mimo wszystko nie powinny mówić coś takiego przy dziecku, bo wiadomo, że dziecko tego nie rozumie i może przedstawić takie fakty obcym i wtedy dopiero będzie dla dorosłych kompromitacja. Trzeba się zastanawiać nad tym co sie mówi przy dziecku - ono bardzo często powtarza lub chwali się swoim rówieśnikom wszystkim czym się da.

Duśka · Gość

Dawniej w tym nic złego nie było . Jak się spotkało małego murzynka to było wielkie zaciekawienie i wtedy babcie odpowiadały , że to bocian podrzucił i widocznie z afryki leciał i dlatego takie czarne i nikt nic z tego nie robił sobie . :wink:

TOMASZ-V.A.D · Gość

Ja to rozumiem Dusiu, tylko o ile dorosły potraktuje to jako żart to dziecko może to odebrac zupełnie inaczej. Wiele też zależy od wieku dziecka. No i faktycznie - kiedyś inaczej pewne sprawy traktowano, dzis jest inaczej.

maly_kwiatek · Gość

Patrząc z perspektywy wielu lat, myślę, ze Bóg naprawdę podsuwa człowiekowi jego najlepsze drogi, mając na uwadze losy świata, w które każde z nas się wpisuje, a które są gdzieś zapisane w najstarszej księdze świata, zanim Bóg świat powołał do istnienia.

Moje wczesne lata były w pewnym chaosie decyzyjnym, co do drogi, trochę podobnie miała święta Faustyna.

Mnie dzieci nigdy nie pociągały, przeciwnie, uważałem okres dzieciństwa za zło konieczne w życiu człowieka. Miałem wobec dzieci patologiczną prawie awersję. Prawie nigdy nie bawiłem się z rówieśnikami, dopuszczałem do moich zajęć tylko starszych.
Kiedy budowałem koncepcję swego życia rodzinnego, za mną była wielka dziura w postaci rozmaitych tragedii rodzinnych, niepowodzeń i klęsk. To dlatego wahałem się, czy w ogóle zakładać rodzinę. Dość długo rozważałem stan zakonny i duchowny. Odrzuciłem ten kierunek świadomie, wiedząc, że nie poradziłbym tam sobie. I tak otworzyła się droga na rodzinę. Aby ją założyć trzeba mieć kobietę, którą się wybrało, którą się kocha i z którą zamierza się przejść razem całe życie.
Czas poszukiwania takiej kobiety był dość długi i burzliwy. W ogóle nie myślałem w tym kontekście o ewentualnych dzieciach.
Jedno dziecko już miałem - adoptowaną duchowo córkę mojej pierwszej przyjaciółki.
W końcu po wielu latach wziąłem ślub z kobietą, która dała mi troje dzieci. Nastawiałem się na ich przyjście z pełną akceptacją, w duchu chrześcijańskiej miłości do której wówczas ponownie się rozbudziłem.
Te dzieci dały nam szybko tak w kość, że straciłem do nich prawie wszystko to, co miałem w ich "adwencie", szczególnie, że żona mi nie pomagała w tym trudnym czasie, skupiona na dzieciach właśnie. No i na tym tle wystąpiły komplikacje, na leczenie których trzeba było poświęcić ostatni okres życia.
Dzieci są dorosłe.
Wiem, że nie miały lekkiego życia z nami.
Jednak wiem również, że bardzo ważne, że są z nami, że po urodzeniu były zawsze bezpieczne.

Ludzie mówią, że dzieci to przyjemność, mnie kojarzą się z jakąś misją (jest małżeństwo - powinny być dzieci) i z odpowiedzialnością.
A jednak cieszę się, że mam dzieci. Cieszę się nie ze względu na siebie, tylko ze względu na nich.
To jest chyba coś podobnego jak ogrodnik sieje kwiaty, rozsadza, pielęgnuje by w końcu cieszyć się jak pięknie zakwitną. To kwiaty są piękne, nie tyle ogrodnik, jednak radość należy do ogrodnika, a nie do kwiatu.
Moje dzieci stworzą swój kawałek historii, cały czas to robią. Mam już czworo wnuków, które również chcą tworzyć swoją historię.
A ja pozostaję na pozycji obserwatora, który powołał je do istnienia wesół z małżonką i Panem Bogiem. Dodam, obserwatora miłującego. Dlatego jest we mnie spokój, bo Bóg który zaakceptował naszą rodzicielską decyzję, będzie czuwał nad moją rodziną. Także wtedy gdy mnie i ich mamy już nie będzie blisko.
By żadne z dzieci i wnuków nie mogło i nie musiało powiedzieć:
"Za mną jest jedna wielka dziura rodzinna. Spróbuję ją zasypać".

wybrana

Gdy mój pierwszy syn miał niecałe 2 lata, zdiagnozowano u mnie guz wewnątrz rdzeniowy kręgosłupa. Gdy się obudziłam miałam porażenie nerwów 4 kończynowe bez śladów ruchu nawet palca. Lekarz powiedział do rodziny - jeżeli jesteście wierzący, to uznajcie to za cud, bo nie powinna przeżyć tej operacji. Gdy przywiezione mnie na 4 dni na przepustkę na święta BN do domu, to mój dwuletni syn mnie karmił. Co chwile coś mi wkładał do ust bym jadła. Chociaż już czułam się najedzona, to musiałam jeść. Byłam u rodziców i tam przy łóżku na ścianie wisiała mata słomiana. Ja zapierając palce o tą matę, pierwszy raz uruchomiłam rękę i mogłam z rozmachu jedną rękę już zarzucać do góry i to był dla mnie niesamowity sukces. Nawet przez moment nie dopuszczałam myśli, że ja nie będę sprawna, chociaż lekarze twierdzili coś innego. Po pół roku intensywnej rehabilitacji postawiono mnie na nogi i wyszłam do domu. Ręce i nogi nabrały sprawności, ale pozostał do dzisiejszego dnia brak czucia na wewnętrznych stronach dłoni. Robię wszystko ale muszę to widzieć.
Po ok. 3,5 roku poi operacji zaszłam w ciąże z drugim synem. Lekarz mnie prowadzący neurochirurg musiał wyrazić zgodę, ale dla mnie jego zgoda nie miała żadnego znaczenia. Gdy urodziłam 2 dziecko, to sama bez niczyjego wsparcia się nim zajmowałam oraz 1 synem. Nikt mi nie pomagał gdy kąpałam dziecko itd.
Po 5 latach urodziłam 3 syna.
Moje dzieci były całym moim światem. Nie musiałam się wstydzić na żadnej wywiadówce. Wśród sąsiadów i znajomych byli zawsze chwaleni. Nie było mi łatwo. Braki finansowe, mąż alkoholik i przy tym liczne awantury, niesprawne ręce. Założyłam działalność i dzięki temu znalazłam pieniądze na kształcenie dzieci. Każdy z synów ukończył wyższe studia.
Są dorośli i mają już swoje rodziny. Są porządnymi mężami, ojcami. Mam 2 wnuków. Gdy dzieci odeszły poczułam się jak kwoka opuszczonego gniazda, ale Bóg mnie nie opuścił i jeszcze bardziej pozwolił mi się poznać.
Teraz z perspektywy czasu wiem, że Bóg był zawsze przy mnie, że mnie bardzo niejednokrotnie w trudnej sytuacji wspomagał, a tych sytuacji było naprawdę nie mało. Mając męża alkoholika udało mi się tak wspaniale wychować moje dzieci i wiem, że to Bóg nas wspomagał - mnie i moje dzieci.

maly_kwiatek · Gość

Jesteś bardzo dzielna i Twoja wiara jest piękna.
Dziękuję za to niezwykłe świadectwo, wybrana.

exe

TOMASZ-V.A.D · Gość

Moi znajomi ze wspólnoty mieli poważny problem z tym, aby mieć dzieci. Gdy poczęło się pierwsze i kobieta poroniła to pochowali je robiąc dziecku normalny pogrzeb. Potem urodziła im się córka. Przy porodzie tez były problemy - o ile dobrze pamiętam, ale teraz rozwija się dobrze i jest w wieku mojej najstarszej córki, razem przyjmowały chrzest. Teraz to małżeństwo posiada już trójkę dzieci. Bóg wynagrodził im ten chrześcijański obowiązek pochówku dziecka poczętego i tego, że przyjmują życie, że sa na nie otwarci.

TAM GDZIE PRZYJMUJE SIĘ ŻYCIE TAM ŻYCIE SIĘ OTRZYMUJE.

Przykładem tego jest św.Gianna Beretta Molla - oddała życie za życie dziecka i życie otrzymała, NIKT I NIC JEJ JUŻ ZBAWIENIA NIE ODBIERZE, ZBAWIENIE MA PEWNE.

Dziecko to dar od Boga i tak należy je traktować. Jak traktuje się jako przekleństwo to sami siebie czynimy przeklętymi, bo odrzucamy to co Bóg nam daje jako dar.
Wtedy na pewno nie będzie w życiu takiego człowieka szczęścia.

Trud przyjęcia życia i wychowania dziecka jest ogromny, ale jeśli oprzemy swoje życie na Bogu to tego trudu nie odczujemy tak jak ci, którzy dziecko traktują jako balast, jako taka kule u nogi.

maly_kwiatek · Gość

Betula · Gość

Mam jedno dziecko. Osobiście mogę powiedzieć, że nie mam wątpliwości, że jest błogosławieństwem, bo dzięki niemu wróciłam do kościoła po długiej przerwie, ale... wychowywanie go jest dla mnie bardzo trudne. Z perspektywy czasu widzę, że razem z jego rozwojem i postępem w latach, rozwijam się duchowo, choć raczej jest to skutek wysiłku, trudzenia się i zapierania się siebie, a nie jakiejś cukierkowej wizji macierzyństwa rodem z reklamy pieluch :)

TOMASZ-V.A.D · Gość

Wychowanie dziecka nie było, nie jest i nie będzie łatwym zadaniem. To bardzo wielki trud, to tez wielkie poświęcenie, tym bardziej, gdy rodzice muszą jeszcze wychowywać chore dzieci.

Każde jednak dziecko: czy to poczęte i nienarodzone, czy narodzone i chore czy tez zdrowe i trudne z różnych przyczyn to dar od Boga, bo ten dar ma uczyć człowieka miłości, pokory, cierpliwości i poświęcenia. Poza tym jeśli jest wynikiem aktu miłości między kobietą i mężczyzną to jest to szczególny owoc łączący tych dwoje ludzi z Bogiem. Nie mówię o in vitro bo to patologia i nie ma nic wspólnego z darem Bożym, lecz z działaniem wbrew Bogu, aby pokazać, że człowiek ma władze nad dawaniem życia, wpływie na jego powstawanie.

PRAWDZIWY DAR ŻYCIA POCHODZI TYLKO OD BOGA.

piano

Nie jestem matką.
W wieku 40 lat dowiedziałam się ostatecznie, że nigdy nią nie zostanę. Od tamtego czasu minęło kilka lat, ale droga była niezwykle trudna aby dojść do siebie.
Naprawdę, czas leczy rany..

exe

TOMASZ-V.A.D · Gość

maly_kwiatek · Gość

Znam kilka osób adoptowanych, w jednym przypadku już w drugim pokoleniu. Wszystkie te osoby są wspaniałymi, wrażliwymi ludźmi. Zdarzyło się to także mojej własnej Babci. Niech Bóg błogosławi Jej i Jej Rodzicom, naturalnym i przybranym.

anett85

Moim zdaniem adopcja jest pięknym czynem i podziwiam osoby, które się na nią zdecydowały. Osoby, które znam, mają w moim przekonaniu więcej miłości w sobie i pięknie ją tym dzieciom przekazują.

Sama mam córkę. Jedno dziecko, jednak nie wiem czy będzie ona jedynaczką. Czas pokaże.

exe

Jaśmina · Gość

maly_kwiatek · Gość

W dzieciach jest dużo głupoty, która przekształca się nieraz ww złość.
Nie da się na to reagować skutecznie, mając w sobie tylko miłość i swoje własne ograniczenia.
Na szczęście w wyniku zderzeń z otoczeniem poza rodzinnym, dzieci często z tego wyrastają.
Tylko, że wtedy już przestają żyć w domu rodzinnym.

exe

Jaśmina · Gość

Zastanawiasz się jak być i chcesz być najlepszą, najszczęśliwszą, najwspanialszą matką na świecie? Zadziwiające, że Twojemu dziecku wystarczy jak będziesz … mamą.

Trzeba sobie powiedzieć to tylko dziecko „.
Mężczyźni inaczej na to patrzą.

exe