KATOLICKIE FORUM - Wirtualny klasztor PÓJDŹ ZA MNĄ !

kasiadark · Gość

"SŁOWO (hebrajskie dabar, oddawane zwykle przez greckie logos i łacińskie verbum) w tradycji biblijnej przekracza zakres dźwięku, nie ogranicza się jedynie do mowy, ma niejako swój byt, swoje istnienie, swoje życie, swoją moc, energię, siłę twórczą, gdyż związane jest z oddechem rozumianych jako tchnienie życia. Dlatego Bóg stwarza świat poprzez wypowiadanie SŁOWA i przez SŁOWO świat zbawia. SŁOWO w tradycji hebrajskiej nie tyle oznacza, co uobecnia, nie może być pustych słów, słów bez znaczenie czy nawet słów- pojęć. Słowo w rozumieniu Biblii bezpośrednio wprowadza nas w świat realny, ma ono jakby materialny wymiar, jest tym, co się dzieje; Izaak mógł dać tylko jedno błogosławieństwo. Podobnie należy rozumieć IMIĘ (sem), w tradycji hebrajskiej i biblijnej jest ono tożsame z osobą czy osobowością, dlatego tak ważna jest znajomość imienia Boga. Pytanie o imię towarzyszy zwykle epifaniom Boga i staje się przedmiotem kultu; było ono schronieniem dla człowieka, imieniem Boga kapłani błogosławili lud, imię bowiem 'przywoływało', uobecniało Boga."

(ojciec Jan Bereza OSB "Myśli codziennego życia")

exe

Jakżeż w wielkim znów szoku znajduje się moja dusza !!!

i gdzież tu szukać herezji u ojca Berezy ?

Słowo DABAR jest ukryte w księdze czwartej - Księdze Liczb - BEMIDBAR czyli Na pustyni.

Samo zaś MIDBAR znaczy pustynia !!!

Ojciec Jan Bereza zestawił tak znakomicie te 2słowa :
DABAR - MIDBAR.
SŁOWO - PUSTYNIA.

Bóg od Zawsze domaga się od nas , że chce być JEDYNY w kontakcie z nami.
Trzeba porzucić hałas tego świata , aby Go usłyszeć.
Dlaczego ludzie nie chcą rozmawiać , gdy spotyka ich pustka ? ( Oz. 2, 10-16).

Słowo Boga to nie jest informacja jako taka , lecz relacja !

Pozdrawiam i dziękuje za przybliżanie tych myśli !!!

kasiadark · Gość

Służę uprzejmie :)

exe

PAX

Ostatnio wpada mi do "rąk" pewien zbiór wypowiedzi ludzi , pragnących obrony czystości wiary katolickiej w aspekcie osądzania praktykujących medytację chrześcijańską i skazywania tychże na męki piekielne.
Jedyne , co nie może być mi obojętne w tym szale kotłoczących się ludzkich piranii wokół medytujących , to kwestia rozróżnienia medytacji na tą tworzącą pustkę w umyśle , a tą tworzącą wyciszenie dla kontaktu z Bogiem domagającym się jedyności w tej intymnej relacji.

Ogólną nagonkę na benedyktynów zestawia się z propagującymi metodę Silvy odstępcami w południowej Ameryce.
Ojciec Jan Bereza był duchownym , który był wpatrzony w Trójcę Świętą , a jego medytacja jest wezwaniem na pustynię , gdzie okazuje się Bóg.

Największym wrogiem kroczącego ku Bogu jest łakomstwo duchowe i wynikająca z niego próżność. Łatwo wówczas zaatakować inaczej myślących w imię "słuszności własnej wizji".

Najgorsze jest to , że sądy wydają Ci , którzy chwalą się uczestnictwem w seminariach i sesjach z o. Freemanem etc i swoją głęboką analizą "stanu rzeczy", a najprawdopodobniej wielu z nich nie pochyliło się nad potrzebującym w tej decydującej chwili - okazji do okazania miłosierdzia bratu lub siostrze.
Najłatwiej jest się wyspowiadać z próżności , ale ją porzucić to już nie za bardzo.

Ten spór jest dla mnie akademicki dlatego , że jeśli ktoś nie medytuje chrześcijańsko , to po owocach go poznamy.
Miłosierdzie , miłosierdzie , miłosierdzie.
Jedno słowo , a takie trudne dla wielu do realizacji .

Porzućcie więc drogę antagonizmu i spójrzcie we własne oblicze .
Znaleźliście w nim na pewno Chrystusa ?

kasiadark · Gość

Znam ten zbiór wypowiedzi :).

Ojciec Freeman jest przyjacielem Dalajlamy i to ich zapewne boli również.

http://www.youtube.com/watch?v=lA2tSRu2KNk&list=PLCE8C209921A9166E&feature=plcp

Oczywiście, że należy rozróżnić medytację chrześcijańską od innych i nikt poważny nie wrzuca do jednego wora wszystkiego. Gdyby to wszystko było jednakowe, bądź gdyby ojcowie: Freeman, Main, Bereza dążyli do zacierania granic, nie nazywaliby się jedni chrześcijanami, a inni buddystami. To stanowi różnicę.

Dalajlama XIV powiedział: "Próba zunifikowania wszystkich religii pod postacią jednej, uniwersalnej, spowoduje, że utracimy wiele wartości i bogactw wnoszonych przez poszczególne tradycje ". Nie oznacza to, że mamy zdradzać Jezusa Chrystusa, tylko pojąć wreszcie, że żyjemy na świecie wielokulturowym, a inni się nawracają w akcie własnej woli, a nie bo tego oczekuje ludzka próżność nazywana "miłością bliźniego".

MacMierz

Witam!

Moim zdaniem są takie duże różnice poglądów co do medytacji z powodu relaksacji jaka występuje w każdym z rodzajów. W swoim życiu otarłem się o kilka systemów w których praktykowana jest medytacja a stanem ją poprzedzającym jest relaksacja.
Stan, w którym ogólnie mówiąc organizm przestawia się z codziennej aktywności na stan rozluźnienia (ale nie wiotkości) większości układów człowieka.
Różnica jest w intencji. Jeżeli zaczynamy medytować po to żeby uzyskać jakiś rodzaj "mocy" wtedy jest to niebezpieczne. Sam tak medytowałem i nieciekawie się to skończyło:( Takie poszukiwania prowadzą nas do sposobu myślenia: "ja jestem bogiem".
Natomiast medytacja chrześcijańska moim zdaniem powinna prowadzić nas do sposobu myślenia: "ja jestem w Bogu". Nie szukamy stanu pustki bo pustka nie jest Bogiem. Szukamy uspokojenia, wyciszenia żeby łatwiej dostrzec"poczuć" Boga który jest także w nas.

Pozdrawiam

exe

Witaj.
Całą rzecz w rozróżnieniu tychże medytacji ująłeś tak , jak i benedyktyni tynieccy.
Myślenie , jako szczególne nastawienie intencjonalne pochłaniania w siebie - w podmiot - przedmiotu chcenia.
Jest to jeszcze poznanie dyskursywne związane ze świadomością i wolną wolą. Centralnym momentem dla mnie w rozstrzyganiu - wyborze - jest poprzedzający je osąd , który opiera się na zależności od aksjologicznej prawdy - tej prawdy teoretycznej.
Dotrzeć można tutaj do sumienia człowieka- do tej przestrzeni normatywnej.
Wielu dyskutantów stawia się w roli Boga i "dociera" do sumienia człowieka i nazywa swoje poglądy słusznymi.

Zgadzam się więc z kwestią momentu wyboru drogi.