KATOLICKIE FORUM - Wirtualny klasztor PÓJDŹ ZA MNĄ !

Jaśmina

Pewien dobry, aczkolwiek słaby chrześci-
janin spowiadał się, jak zwykle, u swo-
jego proboszcza. Jego spowiedzi przy-
pominały zepsutą płytę: zawsze te same
uchybienia, a przede wszystkim ten sam
poważny grzech.
- Koniec tego! - powiedział mu pewnego
dnia zdecydowanym tonem proboszcz.
- Nie możesz żartować sobie z Boga.
Naprawdę ostatni już raz rozgrzeszam cię z tego przewinie-
nia. Pamiętaj o tym!
Ale po piętnastu dniach człowiek znów przyszedł do spowie-
dzi wyznając ten sam grzech. Spowiednik naprawdę stracił
cierpliwość:
- Uprzedzałem cię, że nie dam ci rozgrzeszenia. Tylko w ten
sposób się nauczysz...
Poniżony i zawstydzony mężczyzna podniósł się z klęczek.
Dokładnie nad konfesjonałem, zawieszony był na ścianie
wielki, gipsowy krzyż. Człowiek wzniósł nań swe spojrze-
nie. I właśnie w tym momencie gipsowy Chrystus z krzyża
ożywił się, podniósł swoje ramię i uczynił znak przebaczenia:
„Rozgrzeszam cię z twojej winy...”

Bruno Ferrero

uel

Świetne to. Znam podobnych spowiedników którzy podobnie się zachowują, i nieraz zdaje mi się że zapominają że spowiedz jest spowiedzią i są źli że się spowiada. A penitent przecież nie przychodzi do spowiedzi się chwalić tylko oskarżać z grzechów a nieraz można mieć wrażenie u niektórych kapłanów że jak się spowiada że oni oczekują samych dobrych informacji i jak kapłan jest opryskliwy w konfesjonale po wyznanych grzechach, to człowiek jest jakby podwójnie upokorzony, raz że wyznał grzechy i żałował, a drugi raz za to że to uczynił co godzi niejako w samo serce i istnienie.

exe

Bardzo pouczające...

Dziękuję!