KATOLICKIE FORUM - Wirtualny klasztor PÓJDŹ ZA MNĄ !

exe

Warto zapoznać się z tą [link widoczny dla zalogowanych] , która przybliża ideał mniszego życia. Pokora, łzy, trwanie w pokoju serca ...

mała czarna · Gość

Jedynie pokora daje pokój serca . Bóg pysznym się sprzeciwia, pokornym zaś daje łaskę. Upokórzcie się więc pod mocną ręką Boga, aby was wywyższył w stosownej chwili (1 P 5, 5-7 ). W potocznym rozumieniu pokora kojarzy się z poniżeniem człowieka, natomiast w Ewangelii ma całkiem inne znaczenie . Jezus był cichego i pokornego serca . Jednak trudno jest uzyskać pokój serca wiedząc ,że tylko pokorą i modlitwą go osiągniesz . Posiadamy wrodzoną skłonność „przyczepiania się” do rzeczy materialnych, do uczuć, pragnień, i nie chcemy z tego rezygnować, bo w tym widzimy swoje szczęście. To bardzo przeszkadza w uzyskaniu ''pokory serca'' . Aby żyć w pokoju serca musimy nauczyć się cierpliwości wobec bliźniego. Podobno Cierpliwością i Wytrwałością osiągniemy wszystko.
Książeczki jeszcze nie przeczytałam , jednak za nią się wezmę :wink:

exe

Warto

Nie zwlekaj!

mała czarna · Gość

Potrzeba nam ciszy i skupienia ,żeby być bliżej Boga , dlatego mnisi uciekają na pustynię , gdyż tylko tam to osiągną . Trzeba nam się zatrzymać! Trzeba nam się zastanowić! Trzeba uczyć się czekać! Pustynia to daje. A może pustynia daje prostotę życia?. Może dlatego mnisi tam uciekają. Chrystus – zachęcając swoich uczniów, by nie troszczyli się zbytnio, o jedzenie czy ubrania – mówił do nich także: „Starajcie się naprzód o królestwo i o Jego sprawiedliwość, a to wszystko będzie wam dodane” Mt 6, 33.

Ojcowie pustyni pragnęli naśladować nie tylko proroków Starego Testamentu, ale przede wszystkim samego Jezusa. Różne były motywy udawania się na pustynię. Jedni szli pokutować za swoje grzechy, inni udawali się tam, by tak jak Jezus walczyć z szatanem w imieniu całej ludzkości. Mnisi udający się na pustynię stanowili zawsze szczególny mur obronny dla miast i osad przed atakami złego na jego mieszkańców. Stąd ludzie zawsze cieszyli się gdy w pobliżu ich miejsca zamieszkania jakiś pustelnik budował swoją pustelnię i chętnie mu pomagali, bo wiedzieli, że ktoś za nich będzie się modlił i walczył ze złym. Byli i tacy adepci życia pustelniczego, którzy udawali się w głąb pustyni lub wysoko w góry, zamieszkując w jakiejś grocie skalnej, by szukać całkowitego odosobnienia. Nie była to jednak ucieczka z pogardy przed światem, gdyż idąc na pustynię zabierali oni ze sobą w sercu całą ludzkość, a nawet cały stworzony świat, by go ogarniać modlitwą.

Bardzo fajnie się tą ksiązeczkę czytało :wink: , jednak za dużo już mi się napisało , to juz na cały tydzień na zapas :)