KATOLICKIE FORUM - Wirtualny klasztor PÓJDŹ ZA MNĄ !

Jaśmina

Któregoś ranka, a było to nie tak dawno temu,
pewien rolnik stanął przed klasztorną bramą
i energicznie zastukał. Kiedy brat furtian otwo-
rzył ciężkie dębowe drzwi, chłop z uśmiechem po-
kazał mu kiść dorodnych winogron.
- Bracie furtianie, czy wiesz komu chcę podarować
tę kiść winogron, najpiękniejszą z całej mojej win-
nicy? - zapytał.
- Na pewno opatowi lub któremuś z ojców zakon-
nych.
- Nie. Tobie!
- Mnie? Furtian aż się zarumienił z radości.
- Naprawdę chcesz mi ją dać?
- Tak, ponieważ zawsze byłeś dla mnie dobry,
uprzejmy i pomagałeś mi, kiedy cię o to prosiłem. Chciałbym, żeby ta kiść
winogron sprawiła ci trochę radości.
Niekłamane szczęście, bijące z oblicza furtiana, sprawiło przyjemność
także rolnikowi.
Brat furtian ostrożnie wziął winogrona i podziwiał je przez cały ranek. Rze-
czywiście, była to cudowna, wspaniała kiść. W pewnej chwili przyszedł mu
do głowy pomysł:
- A może by tak zanieść te winogrona opatowi, aby i jemu dać trochę
radości?
Wziął kiść i zaniósł ją opatowi. Opat był uszczęśliwiony. Ale przypomniał
sobie, że w klasztorze jest stary, chory zakonnik i pomyślał:
- Zaniosę mu te winogrona, może poczuje się trochę lepiej.
Tak kiść winogron znowu odbyła małą wędrówkę. Jednak nie pozostała
długo w celi chorego brata, który posłał ją bratu kucharzowi pocącemu
się cały dzień przy garnkach. Ten zaś podarował winogrona bratu zakry-
stianowi (aby i jemu sprawić trochę radości), który z kolei zaniósł je naj-
młodszemu bratu w klasztorze, a ten ofiarował je komuś innemu, a ten
inny jeszcze komuś innemu. Wreszcie wędrując od zakonnika do zakonni-
ka, kiść winogron powróciła do furtiana (aby dać mu trochę radości) Tak
zamknął się ten krąg. Krąg radości.

Bruno Ferrero